De keuze van onze wandeldriedaagse is doordacht opgebouwd: eerst de zompige weilanden van het Groene Hart, gister duinen en zee en vandaag een stadse tocht door de parken van Amstelveen en Amsterdam Zuid.
We begonnen de wandeling in het Jac.P. Thijssepark in Amstelveen, een heemtuin waar nog opvallend veel kleur te zien was, lage groene begroeiing en prachtige roestbruine, soms manshoge koningsvarens. Een tuinman wist ons trots te vertellen dat die varens meer dan 100 jaar oud zijn!
Toen door het Amsterdamse Bos met een stuk langs de bosbaan en een coffee to go waar de barista, zoals je op de foto ziet, echt zijn best op had gedaan.
Het was verrassend om te zien hoe de parken verbonden worden door groenstroken. We liepen door het Beatrixpark, het Amstelpark, langs de Amstel, we passeerden het Olympisch stadion en fotografeerden de beelden van Berlage bij de Parnassusbrug.
Het was heerlijk om drie dagen achtereen te kunnen wandelen, maar een driedaagse zoals we gepland hadden met onderdak en lekker eten in een hotel is toch anders. En...., het háált het niet bij een camino of een trektocht, waarbij je met je hele ziel en zaligheid op je rug elke dag eindigt op een nieuwe plek. Nu zat ik elke avond met mijn eigen vent aan tafel en 's avonds op de bank.
We begonnen de wandeling in het Jac.P. Thijssepark in Amstelveen, een heemtuin waar nog opvallend veel kleur te zien was, lage groene begroeiing en prachtige roestbruine, soms manshoge koningsvarens. Een tuinman wist ons trots te vertellen dat die varens meer dan 100 jaar oud zijn!
Toen door het Amsterdamse Bos met een stuk langs de bosbaan en een coffee to go waar de barista, zoals je op de foto ziet, echt zijn best op had gedaan.
Het was verrassend om te zien hoe de parken verbonden worden door groenstroken. We liepen door het Beatrixpark, het Amstelpark, langs de Amstel, we passeerden het Olympisch stadion en fotografeerden de beelden van Berlage bij de Parnassusbrug.
Het was heerlijk om drie dagen achtereen te kunnen wandelen, maar een driedaagse zoals we gepland hadden met onderdak en lekker eten in een hotel is toch anders. En...., het háált het niet bij een camino of een trektocht, waarbij je met je hele ziel en zaligheid op je rug elke dag eindigt op een nieuwe plek. Nu zat ik elke avond met mijn eigen vent aan tafel en 's avonds op de bank.
Het blíjft wel een wonder dat mijn conditie zó goed is dat ik het gewoon kán, eigenlijk zonder moeite. Zó fijn!
Ik heb alleen nog last van mijn bloedarmoede, met name bij traplopen en inspannende bezigheden.
Ik heb helaas een heel aantal wandelafspraken uit mijn balboekje moeten schrappen, afspraakjes met drie of vier man/vrouw is in de nieuwe lockdown niet meer veroorloofd. Echt jammer, want ik vind het heerlijk om al lopend met iedereen bij te kletsen.
Als toegift een plaatje van een narcis! Half december! De natuur is zó in de war!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten