De Costaricanen zijn gewend om te leven met het daglicht. Thuis staan ze op als de zon opkomt om vijf uur en normaal begint school dan om 7 uur. Om vier uur 's middags is het kijktijd en mag er één filmpje op, om vijf uur is het al donker en wordt er gegeten en om zes uur gaan de jongens naar boven, naar bed. En omdat er geen seizoenen zijn zoals bij ons, gaat dat al jaren zo. De mannetjes worden hier met het moeten van de dagen steeds later wakker, vanmorgen was het negen uur! Ze leiden hier bij ons dus echt een pensionado-bestaan!
Na de obligate apekop wist Luik met zo'n vertederend stemmetje te vragen of ze één filmpje van Calimero mochten zien, dat kon ik geen nee tegen zeggen. Of de mondkapje echt bescherming biedt weet ik niet, maar het was wel gezellig samen in het grote bed.
Buiten zie ik vanuit mijn bedje zwiepende boomtakken en kletterende regenbuien, nog geen weer voor een wandelingetje naar de tuin. Ik was zo los van de wereld buiten, dat ik pas in de gaten had dat het vandaag Woerdense Koeienmarkt is, toen buurvrouw Geertje vertelde dat ze een grote pan had klaargemaakt! Voor mij nog iets te heftig maar voor de Costaricanen smullen! Maarten had het er al over toen ik nog in het ziekenhuis lag.
Heel Woerden eet op deze dag traditioneel erwtensoep en poffertjes. Geertje kwam een pannetje brengen. 😘
Inmiddels zijn er acht corona besmettingen op Marcel zijn werk en is Hannah nu voor een test ivm een zieke positief geteste collega op school voordat ze bij me durft te komen.
Ik heb, nu de pijn in mijn mond en keel is afgezakt een heel rare reuk en smaak. Ik vind alles stinken. Marcel had het bed schoon opgemaakt, maar het rook niet fris, zodat alles tot en met het dekbed zelf de wasmachine in moest en nóg ben ik niet blij. Alles wat ik eet smaakt vies, alleen yoghurt en vla smaakt naar yoghurt en vla, maar dat word ik ook zat. Dat wordt nog een hele opgave om op gericht te blijven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten