Jantje huilt, Jantje lacht!

Toen ik vannacht in mijn bed wakker lag te zijn, voelde ik me opstandig, ik wíl niet dat alles stinkt, mijn bed, mijn schone nachtgoed, zelfs mijn doucheschuim als ik douche, ik wíl niet dat alles smerig smaakt, dat ik geen koffie lust en niet kan eten én.... ik wil niet misselijk meer zijn, ik wil niet happend naar adem onder de douche vandaan komen en alleen maar in mijn bed rond draaien. Bah, wat had ik het zwaar. En buiten de gierende wind, de zwiepende bomen en de losse takjes tegen het raam. Sommige mensen voelen zich bij dat weer heerlijk geborgen in hun bedje, mijn hart gaat onstuimig kloppen en ik word radeloos van de onrust.

Maar de dag verliep veel lichter! Het was rustig geworden buiten, er was blauwe lucht en een zonnetje. De mannen gingen opstap naar het Muiderslot met de kinderen en dinosaurus botjes en schelpjes zoeken op het strand bij het randmeer. Hanneke bleef thuis om op mij te passen en kleine hapjes langs te brengen. Ze bakte een appelkruimeltaart met appels uit de tuin van Geertje en ik deed kleine klusjes om mijn bed: wasjes vouwen, een nieuw kussen installeren, douchen, beetje opruimen, kleine en korte inspanninkjes (is dat een woord?)

's Middags kwamen Wouter en Charlotte met lekker zacht fruit op ziekenbezoek en was het helemaal gezellig. De jongens kwamen vol verhalen thuis met materiaal dat nog onder de microscoop gecheckt moet worden. 

Zo zal het moeten gaan, met vallen en opstaan!