Ik ben gistermiddag in het late herfst zonnetje als een oud vrouwtje aan Marcels arm mee naar achter de tuin ingelopen. Het zag er prachtig uit in herfstkleuren met hier en daar nog een laatbloeier in de uitgebloeide borders. Het gras is prachtig, óók het nieuw ingezaaide gras op het tweede schapenweitje. De twee ooien en het logeerrammetje vormen een harmonieus koppeltje.
Vanmorgen was het opnieuw uitnodigend weer buiten. Ik besloot me aan het eind van de ochtend voor het eerst in vijf weken weer eens gewoon aan te kleden, dát voelde anders! Heerlijk! Dan is er in de laatste vijf dagen toch al weer zóveel veranderd dat ik er versteld van sta. Anke, die even een bloemetje langs kwam brengen was ook verrast me aan de keukentafel te zien zitten!
Vanmorgen at ik voor het eerst een boterham bij het ontbijt en zelfs een kopje koffie dat weer gewoon naar koffie smaakte, een felbegeerde verandering ten goede. Ook de misselijkheid is een stuk minder.
In de afgelopen twee weken zijn mijn handen helemaal verveld (nog een chemodingetje) en nu herkent mijn telefoon mijn vingerafdruk (nog) niet! Dan word ik als een ordinaire telefoontjesdief 30 seconde op non actief gesteld voordat ik het nóg eens mag proberen!
We gaan even een rustig weekend in met zijn tweeën, de Costaricanen zijn naar familie Brabant met het naderend afscheid van volgende week vrijdag in zicht. Misschien dat ik in een rustig huis weer kleine dingetjes kan doen, weer eens een breiwerkje oppakken als oefentherapie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten