In de Zaterdagkrant (Volkskrant) stond een artikel met de titel 'Dokter, hoe lang heb ik nog?'
De aanleiding voor het artikel was het boek 'The Measure' van Nikki Erlick; volgens de beschrijving vinden mensen een doosje in hun brievenbus met daarin een touwtje, de lengte van het touwtje komt overeen met de tijd die je nog te leven hebt, kijk je wel of kijk je niet, wil je weten wanneer je doodgaat en wat voor effect heeft dat op de rest van je leven?
Als je de diagnose kanker krijgt, wil 2 van de 3 mensen weten: dokter, hoe lang heb ik nog?'. Ik weet uit de tijd dat ik die vraag als arts kreeg, ik probeerde daar geen getal aan te hangen en alleen een vage indicatie te geven, want je wéét pas wanneer iemand zal sterven als de dood echt nabij is én je weet dat een patiënt bij het horen van een getal, dat als leidend gaan zien, terwijl het misschien anders uitpakt.
Het zal op mensen een verschillend effect hebben; in het artikel worden een aantal mensen geïnterviewd, die inderdaad wisselend leven met de kennis van een uitgesproken levensverwachting.
Hoewel ik na iedere behandeling een onduidelijke prognose kreeg (en steeds elke statistiek tart) en nog niet zo ver heen ben als de vrouw (70+) die ik hieronder citeer, herken ik er helemaal mijn 'lakonieke' houding in:
Toevallig las ik deze week een prachtig boek: 'Het late leven' van Bernhard Schlink, waarin de schrijver beschrijft hoe een oudere man de diagnose alvleesklierkanker krijgt met een prognose van drie maanden. Hij gebruikt die tijd om afscheid te nemen van zijn jonge vrouw en met name David, zijn nog jonge zoon. Hij geeft hem herinneringen mee en schrijft hem een brief voor als hij volwassen wordt. Hij was blij met het kennen van zijn levensverwachting. In de roman bleek de prognose dan ook precies te kloppen, maar tja, daar heeft de schrijver de regie.
Zou jij het willen weten, hoe lang je nog te leven hebt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten