Dag van contrasten

Vanmorgen kreeg ik bericht van het sneller dan verwachte overlijden van Hannekes vader, Maartens schoonvader en zijn vrouw Erny. Wat een groot verdriet voor allen die hem moeten missen. 

Een schril contrast met de betoverend mooie ochtend die er voor mij klaarlag.

Ik had me gisteravond op de valreep ingeschreven voor een Yoga XL, een verdiepingsochtend met de zomer als thema in Linschoten, waar ik eerder een les meedeed.

De matjes lagen in een cirkel voor ons klaar op het gras in de perenboomgaard

Na een korte inleiding over yin yang en de cirkel van de seizoenen, de zomer staat in het teken van het vuur.

Het was één grote idylle: heerlijk weer met zon en telkens een zacht briesje dat het zonnescherm deed wapperen, we voelden met onze voeten het nog bedauwde gras, de vogels zongen en de vlinders vlogen om ons heen. In deze setting deden we yoga- en ontspanningsoefeningen.

In de pauze kregen we kruidenthee, fruit en chocolade en water met komkommer...

                      ... uit eigen kas

En dit klavertje vier vonden we in het gras!

Terug van deze uren van rust, bezinning en natuur had ik zorgdienst in het hospice, waar één van de bewoners in onze dienst overleed, na de laatste verzorging deden we hem uitgeleide. 

En zo werd het een dag van grote tegenstellingen: leven en dood. 

Maarten, Hanneke en de kinderen komen naar Nederland voor een bruiloft en beginnen met een verdrietig afscheid en een begrafenis.

Zo is het leven, zucht.

Eiffel, auf wiedersehen. Dag 5: 12 km

Het weer is de hele week een issue geweest, waarin de verschillende weer-apps verschillende prognoses gaven, waarvan er altijd wel één min of meer klopte. Sommige lopers haakten zelfs af op een verwáchte hoosbui die dan niet eens kwam; de terreur van de vooruitgang! 

Vanmorgen aan het ontbijt ontstonden bij mij de eerste irritaties in het groepsgebeuren: een bescheiden oud-dominee die geen woord zegt, een zwijgende lomperik naast me, een overmatig aanwezige bejaarde vrouw met manifestatiedrang die op allerlei manieren met sterke verhalen duidelijk wil maken hoe zij haar mannetje staat en verder de voortdurende prietpraat (waar ik druk aan mee doe) van 'we boffen maar met het weer', 'wat fijn dat we dit allemaal kunnen doen', 'op vakantie eet je toch altijd meer dan thuis' en meer nietszeggend geklets. 

Tijdens de wandelingen deelden met name de dames hun levensverhaal met elkaar. 

Vandaag liep ik soms ook stukjes alleen en dat gaf even ruimte in mijn hoofd, voortdurende conversatie blijkt ook best vermoeiend. 

En zo bleek deze vijfdaagse wandeltocht goed uit te pakken. Heerlijk gewandeld, me flink ingespannen bij de klimmetjes en genoten van de frisse groene bossen.

En nu weer onderweg naar huis, mijn fijne lichte huis. 

Zo'n reis is zeker voor herhaling vatbaar. De site van Activa single wandelreizen is één grote snoepwinkel, daar zit vast nog wel iets voor mij tussen! 

Onweer en regen. Dag 4: 22 km

Ik ben sinds een half jaar vegetariër, of nee, dat klinkt gek, ik eet sinds een half jaar vegetarisch, vlees eten is geleidelijk uit mijn leven verdwenen en nu wil ik het niet meer. En soms is dat jammer, bijvoorbeeld als je in Duitsland op vakantie bent, want wat hoort daarbij? Precies, een schnitzel met patat! En wat kreeg ik gister op mijn bordje: een vegetarische schnitzel mét patat en het smaakte me net zo lekker als in eerdere vakanties bij onze oosterburen!
Dás ist Urlaub jah!

Ik heb me hier aan de medewandelaars voorgesteld als Annemieke met de e achteraan, die ik na de scheiding heb teruggekregen toen ik van Annemiek van der Beek weer Annemieke Boter werd en ik vind het fijn dat de anderen me zo noemen. Mijn Woerdense omgeving is gewend aan Annemiek en blijft me zo noemen. Dat één letter zo'n verschil kan maken.

Een foto van ons achtkoppig groepje, gemaakt met de aftelfunctie, waarbij ik 2x te laat en uiteindelijk op tijd in beeld kwam

We hadden van binnen uit zicht op de begraafplaats

Vannacht ging het buiten enorm tekeer met donder, bliksem en slagregen. Toen we aan de wandel gingen was het heiig, klam en vochtig. Toen het begon te miezeren deden we de regenkleding aan en toen het slagregen werd stond daar, als een wonder, opeens een wit kerkje, waar we konden schuilen. 

We startten vandaag in Daun en liepen de eerste uren langs drie vulkanische meren. De broers kennen de streek van één van hun jaarlijkse fietsvakanties en hadden me al gevraagd of ik daar langs zou komen, hier zijn ze. 

We pauzeerden bij een bäckerei voor Kaffee und Kuchen en bekeken de buienradar, dat zag er behoorlijk heftig uit. Twee heren haakten af uit angst voor het voorspelde onweer (watjes!). Er ontspon zich natuurlijk een discussie over verschillende versies van 'wat te doen bij onweer' van plat op de grond gaan liggen of op juist op je jurken gaan zitten, niet schuilen onder een alleenstaande boom en of lopen in een bos nu wel of niet gevaarlijk is. 

          En toen werd het nat, nat, nat 

En toen de slagregen en donder te keer ging zaten we droog beschut in een schuilhut, waar we onze broodjes aten. En niemand werd door de bliksem geraakt! 

      Prachtige mossen tegen de rotswand

De tweede helft van de etappe waren er een paar uitdagende afdalingen met smalle, natte en dus glibberige paden. 

Eenmaal terug in het hotel konden ik mijn klamme kleren uittrekken, warm douchen en droog aankleden. Toen restte alleen nog een heerlijk diner en een zacht bed. 

Welterusten! 

Alleen maar heerlijk. Dag 3: 15.8 km

Ja hoor, dag 3, dat betekent: opstaan als een stramme bejaarde. Gelukkig weet ik dat ik dat er zó weer uitloop, maar het vooruitzicht van hitte en twee lange klimpartijen, maakte me toch wat onzeker.

Het bleek onnodig, toen we werden afgezet ging de route direct gestaag omhoog over een asfaltweg en kwam ik direct al in de laatste positie als nakomertje terecht. Ik besloot me er vandaag bij neer te leggen en mezelf niet te forceren tot een hoger tempo. Één van de vrouwen bleef bij me lopen kletsen en toen kwam ik zonder worsteling boven. 

Op dag drie begin ik me een oordeel te vormen over de mensen om me heen (eigenlijk al eerder), dat gebeurt gewoon, of ik wil of niet. Ook beginnen zich groepsprocessen te ontwikkelen, altijd leuk om te observeren. 

We zijn met 16 personen, waarvan drie mannen, die elk een 'aparte' indruk maken; één van hen geeft ongefilterd commentaar, op het vlieggedrag van medewandelaars en zo sprak hij me 'en plein public' aan op mijn onverantwoordelijk gedrag, omdat ik gekleed in korte broek en T shirt door de bossen wandel, doelend op de kans op huidkanker door stralingsschade.

Er zijn drie vrouwen met wie ik een klik heb, ze zijn van mijn leeftijd. Vandaag liep ik urenlang te kletsen met één van hen. Naar aanleiding van het boek 'Beladen huis' van Christien Brinkgreve (waar ik al eens eerder over schreef; een 70 jarige vrouw die na het overlijden van haar man met zelfreflectie terugkijkt op haar huwelijk en zich afvraagt waarom ze nooit bij hem is weggegaan) kwamen er heel persoonlijke gesprekken over onze huwelijken, onze mannen en gezinnen, de drama-driehoek (waarin we allebei de 'redder' waren), hoe we terugkijken op onze levens, hoe we onze eigen rol daarin zien en hoe het is in onze huidige levens. We kwamen te praten over hoe 'contextuele' therapie haar veel gebracht had, een benadering die ik niet kende. Wij zullen niet de enige vrouwen zijn die blij zijn met begrip en herkenning van elkaars struggels en levensvragen. Het gaf de dag iets extra's.

        Bomen, bomen en een bloemetje

En ondertussen liepen we heerlijk door de bossen; de heftige klimpartijen (600 m) vielen 100% mee en de bomen filterden de zon zodat het met de hitte ook meeviel. Aan het eind van de wandeling hadden we best nog even door gekund/gewild, maar het werd tóch weer een terras met een biertje. 

 Aan het eindpunt zagen we dit kasteel.......

......en deze geiser, die eens per half uur voor een spectaculaire' uitbarsting zorgde

We waren om vijf uur thuis. Ruhetag in het hotel (bar gesloten) en in het dorp niets anders te doen dan het lokale Muizenvalmuseum bezoeken (op afspraak en maximaal acht personen). 

Dus douche, schone kleren, een blogje schrijven en straks samen eten. 

Voor morgen is er regen en onweer voorspeld. Poncho mee! 

Puffend omhoog en zingend omlaag. Dag 2: 21.9 km

Ik ben gister als een blok in slaap gevallen onder mijn zuinige eenpersoons dekbedje (op een tweepersoonsbed, dat dan weer wel)

Zoals te verwachten was in een Duits hotel was de Kaffee bij het ontbijt een grote teleurstelling, maar de rest was top. 

Het is hier denk ik wat ze een familiehotel noemen, want de goedmoedige beheerder en zijn stuurse vrouw zijn op ieder moment van de dag present aan tafel. Als het een zoon of dochter is die ze in de keuken hebben staan, dan is het in elk geval een goede kok, want het diner gister was bijzonder smakelijk. 

We werden in twee groepen van acht verdeeld en naar de startplaats van onze wandeling gebracht. We liepen de eerste helft van de dag door open veld én bos. De bomen beschermden ons tegen de brandende zon, maar aan de hoeveelheid water die we dronken, konden we zien dat het warm was en we veel vocht nodig hadden. Halverwege was een plek om water bij te tanken. 

Vóór vertrek bracht het busje ons naar een Bäckerei met heerlijke belegde broodjes en een ruime keus aan zoete lekkernijen. 

en daar aten we onderweg van, verdeeld over meerdere stops

De bloemen in de berm hebben een enorme aantrekkingskracht op me, Ik zou ze het liefst allemaal fotograferen, maar daar was in deze groepsconstructie echt geen tijd voor. Misschien moet ik wel terug naar vroeger en weer met een echte camera de natuur in. Als tiener zat ik op fotoclub 'Het ogenblik' en leerde ik over diafragma's, sluitertijden en scherptediepte. 

Er waren vandaag drie uitvallers, die met het busje opgehaald werden met blaren, heupklachten en een toenemende verkoudheid. 

Ik had mijn krachten vandaag ook écht nodig om alle klimmetjes te volbrengen.

's Middags bereikten we de top van de Roter Kopf met een 360 graden view 

Dit zijn beelden van de Gerolsteiner Dolomieten, indrukwekkende rotspartijen. De weg naar het eindpunt ging zigzaggend over steile paden naar beneden. 

En dan eindigt de krachtsinspanning met een welverdiend glas bier op een terras. Ze kan nog lachen! 

Morgen 30 graden!