Het herinnert me aan mijn studietijd, in aanloop naar een tentamen zat ik serieus te blokken en was ik gespannen, als dan het tentamen achter de rug was, mistte ik óók al die opluchting en het gevoel van vrijheid, omdat er al weer een vólgend tentamen op mijn voorbereidingen wachtte.
Nu heeft het vooral te maken met het verlies van hoop op genezing; ik ben daar de laatste vier jaar niet van uit gegaan, maar ik begon tóch steeds meer te hopen dat het wel eens écht klaar zou kunnen zijn. En dan gaat de dooddoener 'hoop doet leven' tóch wel op, want die hoop is nu weg. Ze zullen me misschien wel weer een periode kankervrij krijgen, maar niet meer echt genézen.
En dat bleek toch een trigger te zijn voor verdere melancholie over ouder worden, ziekte en verlies in mijn omgeving, de eindigheid van het bestaan, de ellende in de wereld, een negatieve spiraal waar we waarschijnlijk af en toe allemaal in worden meegetrokken.
Maar gelukkig ben ik niet verdronken in kommer en kwel en zie ik ook alle mooie dingen om me heen.
Ik heb mijn verhaal kunnen doen bij Suzanne en een paar vriendinnen en nu voel ik weer lucht en lichtheid, ga ik het voorjaar in en richt ik mijn blik op de bruiloft van Wouter en Charlotte deze zomer en de komst van Maarten, Hanneke en de jongens eind juni.
Alles sal reg kom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten