Zo'n ontbijt kost zó weinig. Ik rekende 23 euro af voor 2 x thee, 9 x koffie, 7 x tostada met beleg. Heerlijke prijzen in de horeca hier.
Één van de honden die ons de stad uit blaften
De 33.238 stappen van vandaag waren een stuk zwaarder dan die van eerdere dagen.
Zodra we het asfalt verlieten, werden we geconfronteerd met de grootste uitdaging van deze dag: de modder. De onverharde weg had zich volgezogen met regenwater en was veranderd in een modderige weg, waarvan de modder extreem glad bleek te zijn, zodat de weg de heuvel op leek op een aflevering van Spel zonder Grenzen, waarbij kandidaten tegen een met zeep ingesmeerde helling op moeten klimmen.
Het was meer een parcours voor veldrijders, die aan het eind van de rit onder de snot en de smurrie zitten. Veel te gek voor een stel bejaarde pelgrims, maar.... we worstelden ons er doorheen.
Na de eerste 10 km wachtte ons de beloning: een koffiestop met broodjes in Espejo. Maar waarom bouwen ze die pittoreske stadjes altijd op het hoogste punt en waarom leidt de Camino daar altijd naar toe? Want, inderdaad, we klommen tot aan dat kasteel!
...om nadien over de spekgladde stenen straatjes weer af te dalen voor het vervolg van de route.
En zo zag de middag eruit: een lange slingerende, golvende weg. Ik heb inmiddels eindeloos veel van deze plaatjes en ik kan er niet genoeg van krijgen. De weg was makkelijker te begaan en na iedere bocht of top van een heuvel kregen we weer een blik op het vervolg van de weg. Heerlijk voortstappen met de ruimte om je heen, de blik vooruit, je longen vol met frisse lucht, héérlijk is dat.
En zo blijkt de Camino steeds weer één grote metafoor van het leven: voorspoed en tegenslag, worstelen in de blubber, vrijheid en ruimte, afzien in de klim en dan weer zorgeloos afdalen.
En aan het eind van de dag wachtte ons een vriendelijk onthaal in het hotel, een heerlijke maaltijd, een schoon bed en een warme douche.
Morgen komen we aan in Cordoba!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten