'Voorloper' Hans organiseert twee maal per maand een wandeling in een wijde cirkel rond zijn woonplaats Houten. Hij heeft een club wandelaars om zich heen verzameld, waarvan de vaste kern elkaar goed kent. Tijdens de koffie bij de bakker naast station Maarn was het gelukkig makkelijk om aansluiting te vinden.
Hans had zelf een route verzonnen die ons vrijwel voortdurend over onverharde wegen en paden leidde door bos en over heide en zandverstuivingen. Hij had grofweg een route uitgetekend op een stafkaart, hij doet niet aan GPX routes op zijn telefoon.
Een vertrouwde aanblik, Marcel hield ook altijd vast aan het lopen met een kaart tijdens onze wandelvakanties en moest niks hebben van mobieltjes. Ik zie hem nóg boven de op de tafel uitgespreide kaart hangen in een van de vele huisjes in die we in het voorjaar in de Ardennen met het gezin (én oma Bé) bezochten om wandelingen te verzinnen met voldoende bos, onverharde wegen, bosranden (daar was hij dol op en daar kregen de kinderen dan een snoepje), een riviertje (om te pauzeren en in het water te spelen en dammetjes te bouwen), een gué (= doorwaadbare plaats, die 9 van de 10 keer té diep bleek om over te steken) en liefst een einddoel zoals een bron, een kasteel, een top met uitkijkpunt of iets dergelijks. Tijdens het wandelen had hij de leiding en calculeerden we vooraf al in dat we nu en dan verdwaalden ("we zíjn niet verdwaald, ik weet precies waar we zijn op de kaart, het pad hoort hier dóór te lopen"), de hoogtelijnen wat anders bleken te lopen dan verwacht (wat leidde tot onmogelijke klimpartijen) of met de hele stoet onder prikkeldraad door moesten kruipen en manmoedig tussen de koeien door moesten lopen om weer op de route te komen. Sweet memories!
Elke vijf kilometer was er een rustmoment: eerst een bammetje eten op een stapel boomstammen, toen een pauze in een restaurant, waar het apart afrekenen van de consumpties tot een langdurige, hilarische verwarring leidde en later nóg een stop op bankjes in het bos. Heel relaxed allemaal.
Ik heb zó lopen kletsen, dat ik onderweg vergat te fotograferen. Twee foto's is een magere score voor een dag vol natuur.
Ik hoorde zóveel reis- en wandeltips dat ik voorlopig weer vooruit kan.
Ik begreep van de stamcelverpleegkundige dat ik na de donorceltoediening weer een poos een reisverbod naar het buitenland krijg, net als na de stamceltransplantatie.
Nu dus maar extra genieten van de komende wandelweken op de Camino Mozárabe in Spanje.
Helaas moest één van de zes deelnemers haar deelname annuleren door rugklachten, heel jammer!
Als afsluiter van de dag aten we met de hele groep bij een ouderwets Chinees restaurant met de bekende smakeloze bami, tjap tjoy, zoete saus en vieze koffie.
Niet lekker, maar wel gezellig.
PS.
In de Volkskrant van zaterdag over het boek van Christien Brinkgreve:
Waaruit maar weer blijkt hoe mainstream ik ben in wat me aanspreekt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten