Dit is de Camino die we gaan lopen, van Malaga naar Cordoba is ca 300 km lang en heetde Camino Mozárabe.
"Mozaraben is de benaming voor de christenen die leefden onder moslim-dominantie tijdens de Moorse bezetting van het Iberisch schiereiland, het tegenwoordige Spanje en Portugal, vanaf 711".
In dit deel van Spanje zie je nog veel terug in de architectuur van dat Arabische verleden.
Het doopvont waar Picasso is gedoopt
We reden met de bus naar het begin van de route net buiten de stad en vandaar liepen we, ná de koffie, rond 11 uur de natuur (il campo) in en dat moment is zó heerlijk, dat kan ik niet beschrijven. Na de hectiek van de rugzak pakken, ontbijtbuffet (dus tig keer heen en weer lopen), de stad in, kerkbezoek, bushalte zoeken, de stad uitrijden, koffiedrinken en dan opeens: rust, groen, stenen pad, bergen, fluitende vogels, een andere dimensie! En dat bleef de hele dag zo.
We dachten vandaag een makkie te hebben, slechts 12 km. Dat pakte echter heel anders uit, want het werd langdurig klimmen, dalen en wéér omhoog.
Ik hoorde Harry zeggen :" ik zoek mijn rust in het wandelen", in plaats van steeds stilstaan zocht hij zijn rust in aanpassing van zijn tempo en de grootte van zijn stappen. Dat probeerde ik ook. Aan het eind van de dag gaf mijn stappenteller 19 km aan!
De weersomstandigheden waren wél perfect, ik schat rond 18 graden; ik wandelende de hele dag in een shirt met korte mouwen.
Pas om vier uur arriveerden we in dit spierwitte stadje in de bergen. We streken uitgeput neer in een café, we kregen een tafel vol eten voortgezet, waar we ineens van genoten.
Als laatste inspanning van de dag klommen we door naar de hoog in het stadje gelegen donativo albergue, waar in een eenvoudig vertrek drie krakkemikkige stapelbedden staan en daar gaan we nu héérlijk slapen. Het is half negen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten