Gelukkig kon ik mee naar de tempels van Luxor en dat verliep zonder problemen. Vreemd idee dat al de tempels die we deze week zagen pas anderhalve eeuw geleden werden blootgelegd door Franse en Engelse archeologen.
Ze begonnen toen ook met restauraties op een manier, dat je ziet wat is hersteld, dat is opgevuld met cement en zo vinden we dat nog steeds een goede manier: het osse intact laten. Ik loop me dagelijks te verbazen over de goede staat van de muurversieringen. Door aardbevingen zijn in het verleden wel stukken ingestort en beelden kapotgevallen, maar de afbeeldingen zijn veelal nog prachtig.
Egyptologie is niet voor niets een hele studie: al die stambomen van Koningen, al die goden met steeds wisselende hoofden van dieren en symbolen op hun hoofd, de onderlinge verhoudingen binnen die godenwereld, het hiërogliefenschrift, de symboliek in de afbeeldingen; je hebt na een paar dagen wel in de gaten dat je er geen overzicht van gaat krijgen. Wel is het leuk dat je gedurende een week afbeeldingen en beelden gaat herkennen, zodat je in grote lijnen snapt waar het over gaat.
Net zoals je in Europese musea schilderijen bekijkt, is het immers ook leuk als je iets van de verhalen uit de Bijbel en de Griekse mythologie weet.
We bezochten eerst de Karnaktempel, die de grootste tempel ter wereld was in de antieke tijd met een zuilengang van 134 enorm dikke zuilen, grote beelden, meerdere obelisken en meerdere rijen sfinxen met ramskoppen, duidend op de zonnegod Ra (die als bewakers de aanloop naar de ingang bewaken), alles even groot en indrukwekkend.
Het was bizar druk. Ik denk dat de verklaring is, dat het overgrote deel deze excursie maakt vanuit de strandlokaties aan de Rode Zee; het merendeel van de vliegtuigpassagiers ging daar op de heenreis heen. Op de terugreis zagen we wat een zielloze oorden dat zijn: veelal ommuurde laagbouw conglomeraten met alle voorzieningen en een achterland van louter lege woestijn. Heerlijk als je zon en water zoekt en wilt duiken en snorkelen, maar wel weinig eigens.
We reden nadien naar een andere tempel van Luxor en arriveerden er bij zonsondergang. De tijd tussen licht en donker duurt maar kort, dat zijn de minuten met het mooiste warme, heel-oranje licht. Die heb ik niet goed uit kunnen uitbuiten zonder de groep kwijt te raken.
We brachten nog een uurtje door op de zwembadrand met onze benen bengelend in het water en toen ging voor het laatst het licht uit een sliepen we onze laatste nacht aan boord.
Vandaag een lange dag, eerst lang in de bus, nu in het vliegtuig (met opnieuw rumoerige toeristen en opvallend veel dreinende en huilende kleine kinderen, waarom doen mensen dat eigenlijk, met een baby naar een ver land vliegen waar het 36 graden is, waar baby's angstvallig uit de zon moeten worden gehouden en de vloek van de farao op ze wacht? Maar plantten wijzelf niet vier kinderen twee dagen lang op de achterbank van een bloedhete auto zonder airco om drie weken in de zinderende zon op een camping in Frankrijk door te brengen?) en we hopen in de loop van de avond te landen.
Wat we gaan missen is de zon aan een strakblauwe hemel, de heerlijke luxe van het luieren op het voordek terwijl de boot rustig vaart en natuurlijk ál dat mooist dat we zagen, mooi in balans.
Wat we echt níet gaan missen zijn de talloze opdringerige verkopers op straat.
En de reis één op één met Hannah: een groot succes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten