En hoe alles goed kwam

Het duurde gister even voordat ik de schrik en de gêne te boven was, maar vervolgens genoten we van een extra dag in en om het zwembad. Ik maakte me nog nuttig met wat klusjes, zoals de was ophangen aan de droogmolen (een groter plezier kun je me niet doen, ik zie weinig dingen liever dan fris wasgoed wapperend in de wind, dat is de huisvrouw in me) en de auto stofzuigen (ook dát gaf veel voldoening, zeker als je bedenkt dat ze een langharige herder vervoeren in de achterbak). 

Eind van de middag was het tijd voor een tweede poging met de Flixbus, nu vanuit het stadje: Trutnov.

Vol vertrouwen stapten we af op het grote digitale informatiebord, maar nee hoor, daar stond mijn bus niet op. Nergens een paaltje, bordje of ander teken dat er wel eens een Flixbus stopte, alsof het een geheime, illegale organisatie is!  We hielden nauwlettend andere potentiële Flixbusreizigers in de gaten en screenden ongedurig 360 graden rondom alle in- en uitgangen van het station tot het helgroene gevaarte geruststellend opdoemde. Een ongewoon vriendelijke chauffeur scande mijn QR code en even later zwaaide Agnes me opgelucht uit.

                       Ze zit erin! 

Op het busstation van Praag bleek alles tot mijn opluchting alles helder en duidelijk aangegeven. Bovendien was er een winkeltje, een saladebar, een Burgerking én Free Wifi, zodat ik er mijn overstaptijd etend, drinkend en televisiekijkend door kon brengen. 

In de bus had ik geen buurman/- vrouw en dutte ik de nacht door met mijn zachte nekkussen en het bijbehorende oogmasker. Ik ontbeet met bekertjes yoghurt en meergranen koeken uit mijn rugzak. Ik rijd inmiddels door het laatste stuk Duitsland (met régen!) en heb er alle vertrouwen in dat ik in de loop van de middag mijn eigen huis weer binnenstap.

Maar wél met gevoel dat ik al vanaf maandag onderweg ben geweest! Tuthola!