De Costaricanen hebben een vakantie van drie weken in Bolivia gehad, ze hebben mooie avonturen beleefd en veel dieren gespot, die ze daar hoopten te zien: speciale vlinders (Hanneke) en vogels (Maarten) en de jongens zagen er kaaimannen (bij een boottocht in het Amazonegebied telden ze er 188!), een echte anaconda, condors, schildpadden en speciale grote knaagdieren waarvan ik de naam al weer vergeten ben.
Maar nu is het uit met de pret!
De jongens gaan weer naar school en hebben meteen een toetsweek.
Ook voor Maarten en Hanneke gaat het gewone leven weer beginnen. De afgelopen week was het lekker rustig op de farm zonder studenten, maar morgen komt er een vrijwilligster, de dag daarna is er een stel daggasten, die een dag mee het bos in gaan en eind van de week komen de eerste studenten.
In de zeven jaar dat ze hier zijn, is er steeds bijgebouwd: een studentenverblijf met drie slaapkamers met stapelbedden en sanitaire voorzieningen, een eetzaal met keuken en een laboratorium.
Dan is een huisje met twee slaapkamers en een groter huis, dat gebruikt gaat worden door mensen van de universiteit van Utrecht met wie ze de samenwerking van uitbreiden.
En dat moet nu allemaal opgeruimd en schoongemaakt!
Vanmorgen waren we om zeven uur al beneden. Ik ruimde de kasten uit, sopte ze, Maarten en Hanneke keken wat er weg kon en ik ruimde ze weer in. Gewoon beginnen en stug doorgaan.
Inmiddels zijn twee vrouwen uit het dorp alles aan het poetsen om het weer schoon en fris te maken voordat de boel weer vol bewoners stroomt. Maarten is zijn kantoor aan het opruimen, Hanneke is de laptop aan het opschonen, ik deed de was en sopte een en ander in huis en lig nu heerlijk op de nieuwe bank met kussens in mijn rug te relaxen, heerlijk zonder taken of plichten.
Als ik ze de planning van de komende maanden met al die studenten en onderzoekers hoor bespreken en er de eeuwige struggle met kapotte auto's en wasmachines, omgewaaide bomen, uitvallende stroom, werknemers die niet op komen dagen, boodschappen doen voor al dat volk (hier geen AH bezorgdienst), projecten begeleiden en de zorg voor het gezin bij optel, en dat alles in die eeuwige broeiende hitte, dan ben ik zó dankbaar dat ík nu een pensionada in een keurig, overzichtelijk appartementje in Nederland ben!
Iedere levensfase heeft zijn eigen uitdagingen. Mijn eigen leven heeft ook genoeg hectiek gekend met een drukke baan, het eeuwige geklus en de voortdurende verbouwprojecten, het gezin, de tuin en her en der beesten.
Heerlijk dat ze het allemaal doen en er ook veel plezier aan beleven én er voldoening uithalen.
Maar, mij niet meer gezien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten