Gisteravond kwamen we in het stadje Sultandagi in de karavaanserai terecht, een ommuurd complex uit de 13e eeuw, waar mensen en kamelen onderweg konden overnachten. Nu is het een koffiehuis, een heel mooie plek om te zijn. We dronken er Turkse koffie met taartjes.
De theehuizen heten niet voor niets theehuizen, je drinkt er thee, koffie, water of frisdrank; er wordt nergens bier of wijn geschonken, ook niet in de restaurants. Bij de avondmaaltijd krijgen we steeds elk een flesje water (en dat scheelt wel een hoop gedoe! ).
Vrijwel iedere avondmaaltijd begint met gele linzensoep met een schijf citroen, op elke tafel staat een soort rode Chili poeder om hem op te peppen.
Dan loop je naar een vitrinekast waarin twee tot vier bakken staan met een gerecht: vaak lamsvlees, kip en een groentestoof, je maakt je keuze en krijgt het dan met rijst op een bord mee naar je tafel. Er wordt een plastic bak met vers gesneden brood op tafel neergezet en schotels rauwkost waar je dan gezamenlijk van eet.
Vandaag liepen we een stukje de bergen in over veelal makkelijke paden. Ook nu passeerden we een niet afgegrensd gebied met graven.
We hadden al gauw een manke zwerfhond achter ons aan, die de hele dag bij ons bleef en dus uiteindelijk kilometers verder in het stadje waar we eindigden buiten voor het hotel bleef staan. Ik ben benieuwd of hij morgen nog staat te wachten.
In de dorpen zien we steeds magere scharminkels, meestal met droevige blik, bang voor een stok en niet angstaanjagend.
In het tweede dorp streken we neer in het theehuis, waar weer louter en alleen mannen zaten (en wij vrouwen niet naar het toilet konden). Ook op de terrassen in het stadje waar we nu zijn, zaten alleen maar groepjes mannen, geen vrouwen en ook geen gezinnetjes op zondag.
Het voelt helemaal niet fijn, gelukkig leef ik ergens anders. We zijn natuurlijk in het binnenland en niet in de grote steden, daarom is het waarschijnlijk allemaal conservatiever. Zou het een kwestie van tijd zijn?
De idylle van het kersenplukkend en -etend tussen de boomgaarden door wandelen werd een beetje verstoord toen we doorkregen, dat al die schattige kleine pruttelende wagentjes met watertanks achterop gifspuitend de kersenbomen te lijf gaan.
Het was ook vandaag meer een schoolreisje dan een noeste wandeldag. De tweede stop hadden we in een parkje (natuurlijk alleen mannen!), waar we thee dronken en 'lunchten' met een tafel vol chips, nootjes, dadels, Turkse zoetigheden en koekjes.
Een paar kilometer verder bereikten we ons einddoel, waar we wéér op een terras terecht kwamen, nu voor ijsjes.
En tóch was ik moe toen we bij het hotel aankwamen, maar niet voldáán moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten