We aten in een bomvolle, te drukke keuken een schraal ontbijtje en waren blij dat we het pand weer konden verlaten.
De dag begon opnieuw koud en een beetje mistig, maar de zon prikte er wel zo nu en dan doorheen.
De route voerde een stuk langs een kanaal; we lazen in ons gidsje, dat het in het verleden speciaal gegraven werd om hout uit de provincie te vervoeren naar Parijs voor de houtstook, wát een klus!
Op de tweede dag vinden we deze Camino al een échte aanrader: zó groen, zo rustig, zo weinig verkeer, voornamelijk onverharde wegen, rustieke dorpjes. Ik hoop dat dat de hele week zo blijft.
Het enige nadeel is dat er weinig voorzieningen zijn, nauwelijks tot geen horeca en winkels en het was een uitdaging om adressen voor overnachting te vinden op haalbare afstanden.
Het werd wéér een (te) lange route vandaag, voortdurend op en neer bewegend, nergens echt steil, maar opnieuw voelden we aan onze voeten en spieren dat het welletjes was. Het laatste stukje ging weer vooral op karakter.
We arriveerden om vijf uur bij de herberg van Arno en Huberta. Dat is een Nederlands stel dat tot 2014 een albergue runde aan het begin van de Camino Francés vlak voor de Pyreneeën, nadien zijn ze verkast naar een oude boerderij hier, die ze in een meer-jaren-plan met hulp van vrijwilligers helemaal hebben verbouwd en opgeknapt tot een albergue voor 14 personen. We hadden al veel over ze gehoord, het was leuk om ze nu te ontmoeten.
In de huiskamer werd een houtkachel aangestoken en was het al snel behagelijk, maar verder is het gebouw onverwarmd en met dit weer dus écht koud. We kregen een kamer voor ons twee met als luxe een elektrisch verwarmd matras.
We werden heel gastvrij onthaald en door de herberg rondgeleid. We aten samen met Arno en Huberta, een vrijwilligster en twee Italiaanse pelgrims samen aan een lange tafel.
Ik schreef bij de kachel mijn blogje en kruip zo mijn voorverwarmde bedje in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten