Gisteravond maakten we een bizar avontuur mee. We wandelden naar het Treinstraatje, dat is een smal straatje waar het spoor door heen loopt. Er is geen druk treinverkeer, ca 12 x per dag komt er een trein doorheen gedenderd. Dit is voor toeristen zó'n bizarre gebeurtenis, dat er links en rechts langs het spoor talloze cafeetjes zijn.
Eerst hadden we de gekke gewaarwording van het ongestraft wandelen over het spoor en net toen we ons met een biertje geposteerd hadden op een stoeltje langs het spoor, werden plots in alle cafeetjes de stoeltjes opgeklapt en naar binnen gehaald. We werden iets naar achteren gesommeerd en even later kwam luid claxonerend de trein vlák voor onze voeten langs gedenderd. Het is een wonder dat daar nooit doden bij vallen! Zeker als je ziet dat er altijd wel iemand is, die nog snel even oversteekt.
Het reizen in een groep is compleet anders dan met zijn tweeën. Ik denk dat dat komt, omdat je deel uit blijft maken van een Nederlandse bubbel, waarin je sociaal moet/wilt opstellen, je verdwijnt minder in het land waar je bent, maakt er minder deel van uit, zoiets.
Nog zo iets. In de bus heeft ieder een bankje voor zichzelf, maar sommigen lullen de hele tijd door met mensen voor en/of achter zich. Vanmorgen maakten we een flinke rit naar Halong Bay en kwam ik als sandwichbeleg terecht tussen twee spoor-/treinfanaten in, dat had ik best willen missen!
We werden door een parelkwekerij heen gedreven, waar we zagen hoe ze levende, geopende kweekoesters maltraiteerden door er met een pincet een piepklein kogeltje in te brengen als kern, om er een paar jaar(!) later een parel uit te kunnen oogsten. Dat is toch eigenlijk niet meer van deze tijd! Het wekte bij mij dan ook geen gevoelens van bewondering of hebzucht op en dat is maar goed ook, want OMG wát een prijzen.
