Vorige week bezocht ik als hospicevrijwilliger het '8e Nationale congres voor Hospicezorg' in Ede.
De ochtend werd gevuld met een aantal plenaire sessies van hoogleraren Palliatieve zorg (ja, die bestaan, zelfs een hoogleraar 'Social Empowerment in de Palliatieve zorg'). Hun bijdrage ging over samenwerkingsverbanden tussen een duizelingwekkende hoeveelheid goedbedoelende instanties die de terminale zorg moeten dienen. Over een bijdrage vanuit het ministerie van 60 miljoen om de palliatieve zorg onder de aandacht van de burger te brengen. Ik werd overdonderd door die hoeveelheid instanties die zaken 'in kaart brengen' en op een 'hoger niveau moeten tillen'.
In de middag waren er workshops, ook één over 'existentieel lijden in de terminale fase', waarbij de terminale patiënt zich bevraagt over alles in het leven tot dan toe.
Ik realiseerde me, dat ik dat in de jaren met de steeds weerkerende ziekte óók steeds meemaakte. Ook in de afgelopen twee jaar keek ik nadrukkelijk terug op mijn leven tot dan toe na het verlaten van mijn huwelijk.
Toen ik zijn stelling las, realiseerde ik me dat zijn quote wel klopte.
Het verleden afronden, omarmen en herinneren.
De ochtend werd gevuld met een aantal plenaire sessies van hoogleraren Palliatieve zorg (ja, die bestaan, zelfs een hoogleraar 'Social Empowerment in de Palliatieve zorg'). Hun bijdrage ging over samenwerkingsverbanden tussen een duizelingwekkende hoeveelheid goedbedoelende instanties die de terminale zorg moeten dienen. Over een bijdrage vanuit het ministerie van 60 miljoen om de palliatieve zorg onder de aandacht van de burger te brengen. Ik werd overdonderd door die hoeveelheid instanties die zaken 'in kaart brengen' en op een 'hoger niveau moeten tillen'.
Ik voelde me als een kortzichtige, ongeduldige burger en dacht "wat een verspilling", regel het gewoon, dóe wat!
In mijn jaren als internist hoorden symposia, congressen en nascholingen bij mijn werk. Bij het zien van al de theoretische modellen en grafieken realiseerde ik me, dat ik gelukkig ben nu helemaal weg te zijn uit die wereld van PowerPoint presentaties en dat ik nu gewoon zorg aan het bed kan geven in een kleinschalig hospice en dat bevalt me bést.
Thuis las ik de papierwinkel die ik mee kreeg nog eens door en kwam ik een quote tegen van Manu Keirse, een gepensioneerde klinisch psycholoog en rouwexpert, die nog regelmatig lezingen houdt. Iedereen in de terminale zorg komt hem een keer tegen. Bij hem ligt de nadruk, náást de noodzakelijke theoretische informatie op de praktijk. Hij bespreekt (wel vaak dezelfde) situaties met adviezen wat te doen, hoe te handelen, hoe te reageren. Een man met 'hands on' als het om dood en rouw gaat.
Hij stelt "sterven is niet loslaten, maar anders leren vasthouden, in de herinnering"
In mijn jaren als internist hoorden symposia, congressen en nascholingen bij mijn werk. Bij het zien van al de theoretische modellen en grafieken realiseerde ik me, dat ik gelukkig ben nu helemaal weg te zijn uit die wereld van PowerPoint presentaties en dat ik nu gewoon zorg aan het bed kan geven in een kleinschalig hospice en dat bevalt me bést.
Thuis las ik de papierwinkel die ik mee kreeg nog eens door en kwam ik een quote tegen van Manu Keirse, een gepensioneerde klinisch psycholoog en rouwexpert, die nog regelmatig lezingen houdt. Iedereen in de terminale zorg komt hem een keer tegen. Bij hem ligt de nadruk, náást de noodzakelijke theoretische informatie op de praktijk. Hij bespreekt (wel vaak dezelfde) situaties met adviezen wat te doen, hoe te handelen, hoe te reageren. Een man met 'hands on' als het om dood en rouw gaat.
Hij stelt "sterven is niet loslaten, maar anders leren vasthouden, in de herinnering"
In de middag waren er workshops, ook één over 'existentieel lijden in de terminale fase', waarbij de terminale patiënt zich bevraagt over alles in het leven tot dan toe.
Ik realiseerde me, dat ik dat in de jaren met de steeds weerkerende ziekte óók steeds meemaakte. Ook in de afgelopen twee jaar keek ik nadrukkelijk terug op mijn leven tot dan toe na het verlaten van mijn huwelijk.
Toen ik zijn stelling las, realiseerde ik me dat zijn quote wel klopte.
Het verleden afronden, omarmen en herinneren.
In het Volkskrant Magazin stond zaterdag deze aankondiging. Het artikel gaat over de bureaucratie en de problemen bij het organiseren van de terminale zorg op het moment dat dat nodig is. Op het meest kwetsbare moment in het leven vormen regelgeving, financiële afspraken en beschikbaarheid van zorg grote belemmeringen.
Voor zover ik het hoor en zie in 'ons' hospice zijn er voor de bewoners geen financiële belemmeringen bij opname, misschien mede dankzij het leger vrijwilligers dat om hen heen staat?
Het is fijn om daar onderdeel van uit te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten