Vandaag is het een week geleden dat we de 'akte van berusting' hebben getekend bij de mediator, waarin je verklaart dat je niet in hoger beroep gaat tegen het vonnis van de rechter.
Ik werd verrast door de tranen die rijkelijk stroomden toen ik weer thuis was, letterlijk 'on my own' nu. Misschien wat naïef dat het me zo onverwacht overviel, want het is logisch om verdriet te voelen bij het eind van wat geweest is.
Gelukkig waren daar grote broer en een lieve vriendin die me troostten en nadat ik een pan soep had gekookt en violen in potten had geplant werd ik weer rustiger.
Ik ben niets verloren, het ligt nu achter me en ik kijk met liefde om.
Het is goed zo.
"Het is jouw weg,
en de jouwe alleen, anderen
kunnen hem met je meelopen
maar niemand kan hem voor je lopen"
Rumi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten