Ik wandel regelmatig mee met de maandelijkse wandeldagen van de regio Amsterdam van het Genootschap, maar ik hóór eigenlijk bij regio Utrecht. Zij organiseren twee keer per jaar een wandeling en gister was er een wandeling vanuit Wijkbij Duurstede.
Bij binnenkomst schrok ik toch weer even van de groep aan de koffietafel, zoveel grijze koppies en dan de realisatie dat ik daar ook steeds meer bij hoor. Je ziet de ouderdom vaak eerder bij de ander dan bij jezelf, hoewel ik ook regelmatig schrik van mijn spiegelbeeld als ik in de lift van mijn appartement sta met moordend, niets verhullend LED-licht: dunner wordend haar, hangende wangetjes, een rimpelig nekkie, steeds verder verdwenen ogen en van die zuinige rimpeltjes rond mijn mond. Maar dan lach ik mezelf vrolijk toe en denk ik: stel je niet aan, omarm deze levensfase (en dat lukt meestal wel).
Maar goed, na koffie met gebak togen we de miezerige kou in. En, daar had ik niet op gerekend, bleek het organiserend echtpaar een historische wandeling te hebben voorbereid, zodat we in de gure wind stilstonden bij een kerk met een gevelsteen die aanleiding was voor een hele verhandeling over het leven Bonifatius dat eindigde met zijn gewelddadige dood in Dokkum. Ik heb mijn levenlang geduldig historische verhandelingen aangehoord die onvermijdelijk het ene oor in, het andere oor uitgingen. Marcel is een wandelende encyclopedie en ook geschiedkundig, waar ook ter wereld, in staat de historische achtergronden uit te leggen. Het is aan mij helaas niet besteed. Ik ben slechts in staat de jaartallen 1492 (Columbus ontdekt Amerika) en 1600 (de slag bij Nieuwpoort) uit het hoofd op te lepelen.
Gelukkig verlieten we het mooie stadje en liepen we door parken, langs de restanten van een voormalig kasteel en volgden we een stuk van de Lek, die vervolgens overging in de Nederrijn (weet ik nog!). We kregen een verhandeling over zomerdijk, winterdijk, uiterwaarden, zagen sluizen met uitleg over de waterstanden en het nut van dat alles bij de klimaatveranderingen.
Na deze leerzame onderbrekingen stond er na 10 km een lunch voor ons klaar in een restaurant.
Ik deelde onderweg ervaringen met een vrouw van wie ik wist dat zij gescheiden is, en vroeg haar hoe zij was omgegaan met haar gevoelens van schuld en onmacht en was opgelucht dat ook zij daarmee geworsteld had. Dat is zo fijn van delen met een ander, herkenning vinden en begrip.
En als je onderweg geen geschikt gespreksonderwerp met iemand hebt dan begin je over wandelschoenen, regenjacks en wandelplannen.
Zo'n dag vlíegt voorbij.
En dan thuis warme, droge kleren aan, een biertje, een kop soep, de gordijnen dicht en op de bank onder mijn dekentje met Spotify op mijn tv en de Volkskrant Magazine op schoot.
PS
Had ik nou al laten zien hoe mooi het is geworden met mijn nieuwe gordijn en jaloezieën?
