Ik heb in de afgelopen weken geprobeerd het scheidingsproces vlot te trekken en dat gaat niet alleen mij maar ook Marcel aan, zodat ik het niet netjes vond daar veel over te delen.
Verder gaat het gewone leven door: 'schoondochter' Charlotte vierde haar 30e verjaardag, Wouter en zij kochten hun eerste huis (in Utrecht), ik zag de film 'Le Pot au Feu' in de bioscoop met Anke (een romance, heerlijk sfeervolle beelden in een oude keuken met houtfornuis, koperen pannen en ambachtelijke maaltijdbereiding), ik bestelde nieuwe jaloezieën voor mijn woonkamer, werkte en kookte in het hospice én ik was dágen bezig met onze fotoboeken.
Ik nam de laatste weken steeds een aantal albums mee uit Zegveld en liet onze gezinsgeschiedenis de revue passeren. Ik digitaliseerde een selectie ervan vanaf ons huwelijk in 1984 tot de eerste digitale foto's in 2004.
Wat een prachtig gezin hebben wij gekregen, wat een heerlijke vakanties vierden we samen, wat hadden we een plezier in de jaarlijkse Ardennen-voorjaars vakanties met moeder Lies, vriendjes en vriendinnetjes, wat een huizen hebben we verbouwd, wat een heerlijk gezinsleven hadden we met verjaardagen, Sinterklaasvieringen, Kerst en paaseieren zoeken, wat veel om met blijdschap en trots op terug te kijken!
Ik produceerde twee dikke fotoboeken, schrok van de kosten, maar drukte vandaag toch op enter.
Bij het zien van de foto's werd ik ook weer bepaald bij mijn ziekteperiode.
Ik had gister een gesprek met de coördinatoren van het 'Samenhuis' in Alphen, een inloophuis voor mensen met kanker, hun familie en nabestaanden. Zij vroegen mij om een praatje te houden bij de viering van hun 10-jarig bestaan dit voorjaar, omdat ik arts was, ervaringsdeskundige ben, vrijwilliger bij het hospice en blogger.
Het dwingt me om weer even om te kijken en iets op papier te zetten over welke plek het ziek zijn heeft in mijn leven. Gek genoeg kan ik concluderen, dat het me naast zorg en ellende ook veel goeds heeft gebracht. Ik stopte eerder met werken, wat me tijd gaf voor heel veel andere activiteiten. Ik leefde me jaren uit in mijn tuin, maakte pelgrimstochten met dochter Suzanne én alleen, leerde mijn zelfstandigheid en daadkracht ontdekken, kon de keus maken vrijwilliger te worden in het hospice, leerde veel mensen kennen en het leidde me naar de keuze om een onafhankelijk bestaan op te bouwen.
Veel om dankbaar voor te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten