Het Schip

Tijdens een eerdere wandelroute door Amsterdam vanaf het Centraal Station passeerden we Museum Het Schip in de Spaardammerbuurt ten noorden van het Westerpark en de spoorlijn naar Haarlem. Het was een toonbeeld van architectuur van de Amsterdamse School. Het wekte mijn nieuwsgierigheid en ik nam me voor om het eens te bezoeken. 

Dus toen pas deze advertentie op mijn Facebook langs kwam, was dat de aanleiding voor een bezoek gister. 

Dochter Hannah en Harmen zijn beide grote fans van de Amsterdamse School, dus die vroeg ik mee. Dat bleek een goede zet, want nu kon ik meemaken hoe zij een museum bezoek tot een geweldig dagje uit weten te maken:

Een relaxed tijdstip om te starten (11 uur),  met de trein naar Amsterdam Centraal en wandelend via de Haarlemmerstraat (wat op zích al een uitje was, want daar zijn tegenwoordig allemaal leuke winkeltjes en bijbehorende etalages), een lunch bij een hip eettentje en toen arriveerden we om één uur bij Het Schip.

Er is heel veel niet functionele schoonheid aan de gebouwen toegevoegd én een hoge toren, die alleen voor de sier werd toegevoegd. 

In de volksmond werd het complex het Schip genoemd, het dankt deze naam aan de gelijkenis van een schip met een boeg.  We kregen eerst een buiten-rondleiding. Het bleek niet één gebouw te zijn, maar een heel blok van sociale appartementwoningen, gebouwd tussen 1918 en 1920, ontworpen door architect Michel de Klerk. Hij wilde mooie woningen voor de gewone man ontwerpen. Hoe meer we keken, hoe meer details we zagen in metselwerk, dakvormen, deuren en verrassende raampartijen.

In het complex werd ook een postkantoor opgenomen, waar we binnen mochten rondkijken en een binnenplaats met een gebouw waar de bewoners bijeen konden komen. 

Binnen in een modelwoning was het hele interieur ingericht met voorwerpen uit de jaren twintig, 'bij oma thuis'. De stijl zette zich voor in het ontwerp van meubels: jaren, tafels, stoelen. 

De appartementen worden nog steeds als sociale huurwoningen bewoond. 

Op de 2e etage was een tentoonstelling gewijd aan Michel de Klerk. Hij was naast architect ook kunstenaar en ontwierp meubilair, gebruiksvoorwerpen en lampen, hij schilderde portretten, ontwierp logo's en affiches en verwierf internationale bekendheid. Hij ontwierp meerdere huizenblokken in de Spaarndammerbuurt.

Hij stierf op zijn 39e aan een longontsteking. 

We liepen via het Westerpark terug naar het centrum. 

En wat betoverend is Amsterdam in het donker! 

We dronken een wijntje met een portie bitterballen in een café en treinden om 19.00 uur naar huis. 

Ik genoot van ons dagje uit en kan jullie een bezoek aan het Schip aanraden! 

Blij met mijn museumjaarkaart! 

PS

   

        Kijk nou! Vandaag in de Volkskrant! 

Klimaat

Ik laat de avocado vaak links liggen als ik boodschappen doe, omdat ze van ver komen én veel water nodig hebben bij de groei, beide klimaat-onvriendelijk. 

Ik reisde pas heen en weer met de trein naar Italië in plaats van met het vliegtuig en nam de extra kosten (én de enorme vertraging!) voor lief. 

Afval scheiden, vaker de fiets en de trein, minder vlees eten, thermostaat omlaag.

Maar toen ik vanmorgen peinzend mijn gezonde, 'verantwoorde' ontbijtje aan het klaarmaken was, zag ik dat de druiven die ik stond door te snijden afkomstig waren uit Brazilië! De mandarijn kwam waarschijnlijk uit Marokko en de banaan kwam ook van ver buiten Europa vandaan. De yoghurt komt uit eigen land, maar dan wél uit de uier van een productie-koe. En toen móest ik nog koffie(!) zetten en was de dag nog niet eens goed begonnen! 

Bewustwording, keuzes maken en het lang niet altijd goed doen. 

Nu we een klimaatontkenner als winnaar van de verkiezingen hebben, zullen we allemaal zélf nóg een beetje beter op moeten letten welke keuzes we maken. 

Die leus uit 1990 blijkt tóch nog actueel.

Herstellend

Nou, de Phoenix is weer uit haar as herrezen hoor, ik doe weer mee. Ik vlieg nog niet klapwiekend rond, maar heb de ziekenboeg verlaten. 

Terugkijkend op de laatste weken is er wel sprake geweest van lichamelijke en mentale labiliteit en zat ik niet zo stevig in het zadel. Zoals het meestal gaat in het leven is dat een optelsom van omstandigheden: een wat té lange, té inspannende, té eenzame en té koude pelgrimstocht maakte dat ik ging wankelen. 

Ik heb zo'n vijf dagen snotterend in mijn bed gelegen, verborgen voor de boze buitenwereld met opbeurende berichtjes en telefoontjes, sinaasappeltjes van Marcel, een pannetje soep van Gea en Rika (die me ook nog verwenden met verse speculaasjes(!), een geschild appeltje en kopjes thee) en een bezoek van dochter Suus.

Ook mentaal sta ik weer overeind en is de stemming weer wat positiever. 

Vandaag moest ik de deur uit voor de aanvraag van een nieuw paspoort en daar horen ook nieuwe pasfoto's bij. Als ik de deur uitga met wat lippenstift op, een kam door mijn haren en een blik in de spiegel, waarin ik mezelf bemoedigend glimlachend aankijk, dan denk ik vaak genoeg: dat valt nog best mee! Er zijn echter drie momenten, waarop dat níet meevalt: in de stoel bij de kapper (met strak achterover gekamde natte haren), in een pashokje (daar is de belichting altijd dusdanig dat je er op zijn onvoordeligst uitziet) én bij het maken van pasfoto's, die laten genadeloos alle rimpels en elk verval tot in detail zien. Ben ik dat? Die afgeleefde vrouw met dat vermoeide gezicht? 

Maar ach, het is niet anders. Het is alleen zo jammer, dat je té laat in de gaten hebt, dat je jaren geleden eigenlijk best wat meer tevreden met jezelf had kunnen zijn. 

Er heeft zich inmiddels een levendige ruilhandel ontwikkeld in tickets voor avondjes uit, want ik ben niet de enige die door griep geveld even uit het maatschappelijk leven moest stappen. 

Ik deed mijn kaartje voor het Nederlands Balletgala in de la Mar over aan Hannah. Ze kleedde zich op verzoek van de directie feestelijk aan (want prinses Beatrix kwam ook!) en had een mooie avond. 

En vanavond ben ik weer voldoende opgeknapt om in de plaats van Gea (óók ziek) mee te gaan naar een try-out van Claudia de Breij in het Klooster in Woerden. 

Gisteravond was ik met Suus naar de filmhuis film Het Smelt naar de roman van de Vlaamse schrijfster Lize Spit, die enkele jaren geleden een bestseller was. We hadden het boek beide niet gelezen, maar wel op onze lijstjes gehad. Het was een heel intense, heftige film, waarin een jonge vrouw terugkijkt op haar jeugd, waarin zij opgroeide met een tekort aan ouderlijke liefde, aandacht en toezicht en door haar twee beste vrienden, met wie ze eerst samen de drie musketiers vormde, wordt buitengesloten. De film toonde dusdanig heftige beelden, dat we ons afvroegen hoe de filmmakers kunnen verantwoorden dat ze een tieneractrice dit hebben laten spelen. Als we het boek gelezen hadden, hadden we er misschien voor gekozen om de film niet te gaan zien.

Ik besef steeds meer, dat ieder mens in zijn leven beschadigingen en trauma's opdoet, al of (meestal?) niet opzettelijk bedoeld. Het is niet voor niets dat het aantal psychologen, coaches en hulpverleners blijft groeien. Of heeft dat ook met ons incasseringsvermogen te maken, worden we door alle stress en onrust in het veeleisende leven van nu steeds kwetsbaarder en hebben we sneller hulp nodig om op de been te blijven? 

Griepje

En toen was het even stil vanuit de polder. Ik kwam woensdag met een half etmaal vertraging aan in Woerden en liep met mijn rugzak naar huis. 

Ik had nog energie voor het uitpakken van mijn spullen, het draaien van een wasje, het verzorgen van mijn planten en ik ging zelfs nog met de stofzuiger door het huis. 

Maar na een warme douche kroop ik voor een middagslaapje in bed en ik lig er nóg in! 

Ik werd overspoeld door een griep; ik was al een aantal dagen verkouden met hoesten en snotteren, maar nu ging het helemaal los; slap als een vaatdoek, spierpijn, hoofdpijn, buikgriep en vanmorgen een 'soepoog' het hele pakket! En ik blééf slapen.

Ik denk dat alle lichamelijke en mentale inspanning zijn tol eiste.

Ik leefde de eerste dagen op thee en geroosterd brood met jam, want er was natuurlijk niets in huis.

Net toen ik hulp wilde gaan vragen, belde Marcel. Hij kwam later met boodschappen en bracht me een bordje eten op bed en dat voelde wel weer ouderwets vertrouwd. 

Want ja, als je ziek bent, voelt alleen ook echt alleen! 

Rail Away, niet zo rustgevend als je zou denken!

Ik sliep op het gammele bovenbedje in een kamer met drie mannen. Best gezellig hoor die nachtelijke geluiden van de mensen om je heen, rustige ademhalingen, soms wat gewoel en gelag en een gestage snurken. Tóch wel een fijn idee om straks weer in mijn eigen ruime bed te liggenzonder bijgeluiden. 

Ik pakte in alle vroegte, in de schemer stilletjes mijn spullen in mijn rugzak en stapte vanuit het slaperige hostel naar buiten, waar iedereen al aan de dag begonnen was. 

Het station Terminis was gigantisch groot, modern en strak, het leek wel een vliegveld. Wat zo zenuwslopend is aan stations in het buitenland is, dat het eerst al eeuwig duurt voor hoe trein op het scherm verschijnt (moet je ook niet zo vroeg zijn!)en dat je tot een paar minuten voor vertrek in het ongewisse wordt gehouden vanaf welk spoor ie vertrekt, zodat je in een paar minuten met die hele horde mensentegelijk in de juiste wagon moet zitten te komen. 

Maar goed, uiteindelijk lukt dat natuurlijk toch en kan je de stress weer loslaten. 

Die rust was maar van korte duur, want al snel bleek dat de eerste trein vertraging had en dat de overstaptijd in Milaan terugliep naar 5 minuten! Ik worstelde me tussen de passagiers door naar buiten, holde naar het scorebord om het spoor te zoeken en...... zag dat de trein 60 minuten vertraging had, toen 70, toen 90 en uiteindelijk vertrok de trein 110 minuten te laat, zodat ik de overstap in Frankfurt niet zou gaan halen. 

Nee, nóg erger: 'de trein rijdt helaas niet verder dan Basel'. Zoek het uit! 

Ik had inmiddels al een ticket in een Flixbus (oh gruwel!) met overstap in Heidelburg geregeld, omdat een treinticket niet lukte via de internationale NS-app, toen ik bij een loket op station Basel tóch nog een vervangend ticket kon regelen, zónder gereserveerde zitplaats. 

En nu zit ik in een gezellige bar in de buurt van station Basel mijn tijd stuk te slaan met het schrijven van dit oninteressante gezeur met een biertje en tijd om straks nog iets te eten te scoren! 

maar het Zwitsers landschap was práchtig, ik zag zelfs de eeuwige sneeuw!

Broer Gerard liet weten, dat er in de weekendbijlage van de NRC een artikel stond met de titel: 'Treinreizen in Europa is de beste reclame voor vliegen'

De goede bedoelingen van de treinreiziger worden inderdaad wel op de proef gesteld!

Ik ben benieuwd hoe dit afloopt! 

Sightseeing, 18.8(!) km

Het was gister wel een heel heftige overgang na weken van alleen zijn in de natuur nu plots volop in het massatoerisme. De eerste keer dat ik hier was is al zo lang geleden. Je liep toen nog gewoon het Pantheon binnen, nu moet je overal tickets voor kopen, in lange rijen staan of een tijdslot kopen. 

En nu voel ik me zó blasé: 'been there, seen that, done that'. Ik besloot om gewoon wat highlights langs te lopen zonder echte bezichtigingen en dat was heel leuk. 

Het was de hele dag prachtig weer

Ik ben heel onhandig met de route op mijn telefoon (misschien was de papieren plattegrond voor mij wel beter!) en sjouwde dus kriskras door de stad, dat gaf wel een goede indruk Rome. 

Er is bizar veel verkeer en auto's parkeren wáár ze maar willen, gewoon dubbel op een hoek van de straat. 

De Pietà van Michelangelo stond nog precies waar ik me deze herinnerde, meteen rechts in de kerk. 

Eerst bezocht ik de Sint Pieter. Ik mocht als pelgrim door de Prayers Lane (zonder in de lange rij aan te moeten sluiten) en kreeg er mijn laatste stempel én mijn Testimonium. De tocht is nu echt beëindigd, ik heb in totaal 400 km afgelegd. 

Bij het graf van Petrus stak ik een kaarsje aan voor al die me lief zijn.

Op Piazza Navona waren alledrie de fonteinen afgezet, ik denk om te voorkomen dat jolige toeristen erin springen

                           Het Pantheon

Ook bij de Trevifontein was de boel afgezet, vroeger kon je op de trappen zitten en een muntje over je schouder in het water gooien, dat zag ik nu niemand meer doen. 

                         Het Colosseum

De middag wilde ik doorbrengen in de Villa Borghese, en juist deze was op maandag gesloten. Het park was ook de moeite waard. 

Ik kwam terecht bij een veel te chic restaurant met wit tafellinnen, wijnkoelers en obers als knipmessen (zo zeg je dat toch?)

ik pikte ook nog even de Spaanse trappen mee (of mooier: Scalinata di Trinità dei Monti). En hadden 'onze jongens' nou een keer deze fontein verbouwd? Staat ie daarom achter hekken! 

En toen nog een laatste biertje (8 euro!) op een mooie plek

Ik heb voor vannacht een plek in een hostel nabij Station Termini.

Morgen de wekker op zes uur en de hele dag in de trein.

Zitten en geen stap meer zetten!