Herstellend

Nou, de Phoenix is weer uit haar as herrezen hoor, ik doe weer mee. Ik vlieg nog niet klapwiekend rond, maar heb de ziekenboeg verlaten. 

Terugkijkend op de laatste weken is er wel sprake geweest van lichamelijke en mentale labiliteit en zat ik niet zo stevig in het zadel. Zoals het meestal gaat in het leven is dat een optelsom van omstandigheden: een wat té lange, té inspannende, té eenzame en té koude pelgrimstocht maakte dat ik ging wankelen. 

Ik heb zo'n vijf dagen snotterend in mijn bed gelegen, verborgen voor de boze buitenwereld met opbeurende berichtjes en telefoontjes, sinaasappeltjes van Marcel, een pannetje soep van Gea en Rika (die me ook nog verwenden met verse speculaasjes(!), een geschild appeltje en kopjes thee) en een bezoek van dochter Suus.

Ook mentaal sta ik weer overeind en is de stemming weer wat positiever. 

Vandaag moest ik de deur uit voor de aanvraag van een nieuw paspoort en daar horen ook nieuwe pasfoto's bij. Als ik de deur uitga met wat lippenstift op, een kam door mijn haren en een blik in de spiegel, waarin ik mezelf bemoedigend glimlachend aankijk, dan denk ik vaak genoeg: dat valt nog best mee! Er zijn echter drie momenten, waarop dat níet meevalt: in de stoel bij de kapper (met strak achterover gekamde natte haren), in een pashokje (daar is de belichting altijd dusdanig dat je er op zijn onvoordeligst uitziet) én bij het maken van pasfoto's, die laten genadeloos alle rimpels en elk verval tot in detail zien. Ben ik dat? Die afgeleefde vrouw met dat vermoeide gezicht? 

Maar ach, het is niet anders. Het is alleen zo jammer, dat je té laat in de gaten hebt, dat je jaren geleden eigenlijk best wat meer tevreden met jezelf had kunnen zijn. 

Er heeft zich inmiddels een levendige ruilhandel ontwikkeld in tickets voor avondjes uit, want ik ben niet de enige die door griep geveld even uit het maatschappelijk leven moest stappen. 

Ik deed mijn kaartje voor het Nederlands Balletgala in de la Mar over aan Hannah. Ze kleedde zich op verzoek van de directie feestelijk aan (want prinses Beatrix kwam ook!) en had een mooie avond. 

En vanavond ben ik weer voldoende opgeknapt om in de plaats van Gea (óók ziek) mee te gaan naar een try-out van Claudia de Breij in het Klooster in Woerden. 

Gisteravond was ik met Suus naar de filmhuis film Het Smelt naar de roman van de Vlaamse schrijfster Lize Spit, die enkele jaren geleden een bestseller was. We hadden het boek beide niet gelezen, maar wel op onze lijstjes gehad. Het was een heel intense, heftige film, waarin een jonge vrouw terugkijkt op haar jeugd, waarin zij opgroeide met een tekort aan ouderlijke liefde, aandacht en toezicht en door haar twee beste vrienden, met wie ze eerst samen de drie musketiers vormde, wordt buitengesloten. De film toonde dusdanig heftige beelden, dat we ons afvroegen hoe de filmmakers kunnen verantwoorden dat ze een tieneractrice dit hebben laten spelen. Als we het boek gelezen hadden, hadden we er misschien voor gekozen om de film niet te gaan zien.

Ik besef steeds meer, dat ieder mens in zijn leven beschadigingen en trauma's opdoet, al of (meestal?) niet opzettelijk bedoeld. Het is niet voor niets dat het aantal psychologen, coaches en hulpverleners blijft groeien. Of heeft dat ook met ons incasseringsvermogen te maken, worden we door alle stress en onrust in het veeleisende leven van nu steeds kwetsbaarder en hebben we sneller hulp nodig om op de been te blijven?