In de Andes

Zaterdag was weer een reisdag, twee uur vliegen naar Bogota en toen een tijd in de rij bij de autoverhuur, waar we een stoere auto meekregen om de bergen mee in te rijden, en dat bleek wel nodig ook met de hobbeldebobbelwegen.

Toen ik thuis mijn thermolegging en -shirt in mijn tropenkoffertje stopte, voelde ik me een beetje belachelijk, maar eenmaal aangekomen op 3000 meter hoogte, bleek het daar echt een stuk frisser te zijn!

Avondlicht op het meer waar we aan verblijven

         Nep-slapend onder de dekens

Dat is ook te zien aan de inrichting van de slaapkamers: geen horren, geen airco of ventilator en dríe dekens op de bedden, een volstrekt ander stuk van het land.

Maandag reden we naar Park Natural Chicaque in het nevelwoud. Het werd een heftige tocht! De looproute liep vrijwel voortdurend over spekgladde keien en boomwortels en was vrijwel voortdurend héél steil. Speciaal voor deze dagen in de bergen had ik mijn stok ingepakt, maar die was ik nu vergeten mee te nemen, sufferd! Nu bleken mijn nieuwe wandelschoenen óók nog eens minder grip te geven en gevolg was dat ik tweemaal een sliding maakte. De jongetjes hulpelden opgewekt naar beneden en ik liep als een angstig vrouwtje, me vastgrijpend aan alles wat ik langs het pad te pakken kon krijgen en nu en dan geholpen door een hand of arm van mijn grote zoon.

Op de top liep het pad tussen hoge rotsen door. De familie poseerde op het plateau boven de afgrond, maar Luuk heeft zich voorgenomen niet meer op de foto te willen.

                  Lunch op het eindpunt 

We daalden zo'n 600 meter en klauterden tussen stukken omhoog en dan lijkt 7.3 km niet veel, maar 10.572 van dit soort klauterstappen hakte er wel in bij mij, ik was hélémáál uitgeput en viel thuis zonder te eten als een blok in slaap.

Maar, ik heb wél in de Andes gelopen, hoe leuk is dat!