We liepen vandaag geheel op wilskracht, want het lokale barretje verkocht geen tostada of enig andere soort van brood. Wel was er verbijsterend lekker koffie.
De weg slingerde, liep glooiend en gaf voldoende verandering van de horizon om interessant te blijven. We kwamen de hele dag twee fietsers en één tractor tegen.
Zodra we de eerste stappen 's morgens hebben gezet, verzucht Cecilia vrijwel dagelijks: "wat heerlijk, we lópen weer!"
De route had een heel andere sfeer dan gister en liep, zodra we het dorpje verlieten direct van de weg vandaan. We liepen de hele route over een brede zandweg in volledige stilte, met alleen het vrolijke getjilp van de vogeltjes.
De kaart liet een vrijwel rechte zwarte streep van zuid naar noord door het niets zien, we kwamen nog geen huis tegen. En het land hier lijkt zichzelf te verbouwen, want we zagen nergens een levende ziel.
De weg slingerde, liep glooiend en gaf voldoende verandering van de horizon om interessant te blijven. We kwamen de hele dag twee fietsers en één tractor tegen.
De plaatjes hierboven geven mij een ultiem Caminogevoel: de droogte, de kleur van de weg, het pad dat steeds maar verder gaat.
Ik had vandaag geen behoefte aan muziek of gepraat via mijn oortjes, maar liep genietend van wat ik zag, hoorde en rook met de warmte van de zon op mijn rug te genieten van het wandelen.
De bermen lieten heldere kleuren zien met het rood van klaprozen, het paars van kuiflavendel, het heel van bloeiende brem een witte meidoorn en margrietjes.
We eindigden in een klein gehucht zonder enig andere voorziening dan een albergue en een barretje, maar dat is eigenlijk genoeg.
De meeste pelgrims lopen vandaag 33 km naar Zamorra, wij knipten het in tweeën.
En zo zit ik hier in mijn dooie uppie heerlijk in de schaduw voor het café met een broodje, een biertje en zicht op het uitgestorven dorp.
Citaat van papa: "das ist Urlaub jah!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten