Zo, hier is tie, de lange schaduwfoto, dan hoef ik jullie daar niet mee mee lastig te vallen deze dagen. Ikzelf blíjf het leuk vinden, elke dag weer!
Vorig jaar liepen Cecilia en ik op dezelfde Camino, Cecilia moest eerder terug, omdat haar man ziek werd een ik zou een paar dagen na mijn terugkomst verhuizen en vertrekken uit Zegveld. Voor beiden dus reden genoeg om terug te denken en te herbeleven.
Ik ben in het laatste jaar steeds vertrouwder geworden met het fenomeen Podcast. Er is een oneindig aanbod aan podcasts; ik luisterde naar het gezellige geklets van Marc Marie en Aaf (die pas gestopt is 😔!), interviews, kookprogramma's en documentaires. Cecilia had van een vriendin een nieuwe titel gekregen: Parelradio, daar wordt wekelijks een aflevering van een 'Podcastparel' uitgelicht, als die je bevalt kan je er verder naar luisteren.
Zo stuitte ik op 'Scheiden met Stine', een filosoof, die, zelf gescheiden, het fenomeen scheiden onderzoekt en in gesprek gaat met advocaten, psychologen, gescheiden ouders, hulpverleners aan kinderen én met haar ex-man. Ze bespreekt in 7 afleveringen allerlei aspecten, waaronder scheidingstherapie, een proces waarin beide partners onder begeleiding terugkijken op hun relatie en wat daar in gebeurd is, waarin beide partners hun eigen rol en de meestal aanwezige communicatieproblemen tegen het licht houden.
Dit alles om tot een afronding te komen, de relatie af te sluiten en als het lukt het verleden niet af te schudden of weg te gooien, maar dankbaar terug te kijken.
Ik had vandaag, lopend op een saaie, lange weg uitgebreid de tijd om mijn eigen mentale rugzak uit te pakken en alles wat ik tegenkwam van alle kanten te bekijken én ik had Cecilia in de buurt om mijn waarnemingen, theorieën en bevindingen tegen te uiten. Zij kan heel goed luisteren en 'stapt niet over mijn verdriet heen' (zoals ik pas in het Klooster leerde) door direct over te gaan tot het geven van haar mening en advies. Heel fijn. Voortbordurend op mijn gedachten van het laatste jaar begrijp ik steeds meer hoe mijn leven en mijn huwelijk in elkaar stak een dat is fijn.
Pats daarbovenop deed ik een wandelmeditatie, Maneesha sprak me via haar podcast met haar rustige stem toe. Ze liet me oefeningen doen om 'me te verbinden met mijzelf'.
Ze gaat uit van de rede die in je hoofd zit en het gevoel dat je in en met je lichaam voelt, niet met je hoofd.
Door de focus te leggen op de ademhaling, de regelmaat van de voetstappen, de rest van je lichaam door je bewust te maken van wat je voelt, kom je los uit je hoofd.
Ze besprak vier basis emoties waar alle ander emoties uit voortkomen: boosheid, blijdschap, verdriet en angst.
Als je me inmiddels niet meer kunt/wilt volgen, sla dan maar even een stukje over.
Maar ik werd blij van haar woorden die ze namens mij als luisteraar uitsprak: "ik ga met liefde de wereld tegemoet, ik vecht niet, ik doe waar ik blij van word, ik voel mijn kracht".
Ik voelde wat ik al langer en steeds duidelijker voel: ik voel me vrij, ik voel me blij met een grote mildheid naar mijzelf en anderen en daar ben ik zó blij mee.
Toen ik daarna een podcast met 'wandel muziek' aanzette, schalde ABBA door mijn oortjes, heel passend en blij.
Dit is hoe ons pad er vandaag voor het grootste deel uitzag: rechts de autoweg, wij op het zanderige wandelpad en links van ons een onverharde weg voor landbouwverkeer (dat er niet was). Ook al was de snelweg hemelsbreed nog geen vijftig meter van ons af, het stoorde ons niet. De sensatie van het knirpende grind onder onze schoenen, de kleur van het zand, de warmte van de zon en de vandaag alom aanwezige brem in de bermen gaf ons genoeg wandelplezier.
We arriveerden om twee uur bij de albergue, aten opnieuw een overdadige maaltijd in het lokale restaurant,
nadien een siësta
en nu in het avondzonnetje mijn blogje schrijven.
Blij en tevreden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten