Ik moet iets opbiechten. Ik 'loop' er al een paar dagen mee. Ik denk dat ik een stress- of marsfractuurtje heb van mijn eerste middenvoetsbeentje in mijn linker voet. Vorige week voelde ik daar een aantal malen heftige stekende pijnscheuten en de laatste dagen doet het daar pijn bij het lopen.
Het heet een marsfractuur, omdat het voorkomt bij soldaten die met zware bepakking lange afstanden moeten (moeten ze dat nog steeds?) marcheren.
Het botje is meestal niet doormidden gebroken, maar heeft een barstje.
De enige zinvolle behandeling is rust. Ik heb in de afgelopen 10 jaar wel vaker letsel opgelopen tijdens Camino's en steeds heb ik het advies van rust in de wind geslagen.
Ook nu denk ik de redelijk beperkte dagafstanden nog wel te kunnen lopen. Als ie echt breekt en dik wordt, dan zien we wel weer!
Toen ik gistermiddag mijn siësta hield en in mijn bedje lag te lezen, klom een stevige, spaarzaam geklede pelgrim moeizaam op het bedje boven mij. Toen vroeg ik me af wat me in godesnaam bezielt om als enige dame in een albergue te verblijven met zeven wildvreemde mannen verspreid over vier stapelbedden.
Maar ja, het alternatief was een troosteloze kamer boven in zo'n armoedig wegrestaurant en...... ik bén tenslotte een pelgrim!
Ik heb in de laatste dagen twee boeken gelezen op mijn e-reader.
Als eerste 'De Trooster' van Esther Gerritsen (niet te verwarren met Esther Verhoef) over een gelovige conciërge in een klooster die een vreemd soort vriendschap ontwikkelt met een gast; als deze een misdaad begaat ontstaat een situatie waarbij de conciërge zélf nog het meest onder situatie lijkt te lijden.
Daarna las ik 'Zeven soorten honger' van Renate Dorrestein over een echtpaar dat een bedrijf runt in een chiche villa aan zee, waar rijke cliënten van hun overgewicht afgeholpen worden. Bij haar verwacht je de meest vreemde personages en onverwachte plotwendingen, maar tegen alle verwachting in eindigde het met een soort happy end.
Onderweg sloot ik een proefabonnement op Storytell af en luisterde al lopend naar een andere titel van Gerritsen: 'Broer', waarin de broer van de vrouwelijke hoofdpersoon na een mutilerende operatie een belangrijke plek inneemt in haar leven en dat van haar gezin en veranderingen teweeg brengt.
Heerlijk hoor om je helemaal te verliezen in verhalen.
Ik checkte in bij een albergue in het veld aan de rand van een dorpje en ontmoette er de paardenman en de Schotse vader weer.
Ik at in het dorp. Wachtend op mijn menu del día zag ik op het onvermijdelijk aanwezige televisiescherm een kookprogramma, waar een onberispelijk in het wit geklede chefkok met een deftige hoge koksmuts op een delicaat gerecht op de borden dresseerde. Het contrast kon niet groter zijn toen een stevige vrouw met opgestroopte mouwen uit de keuken kwam en mij een bord met een vreugdeloze klodder Russisch ei voorzette.
Maar goed, de maag is weer gevuld, maar wel met de duurste en smerigste maaltijd so far.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten