Senia is een landelijke organisatie van leesclubs, ze helpen bij het opzetten van leesgroepen en ze maken boekenlijsten van (recente) literaire titels waar de groep titels uit kan kiezen. Voor ieder boek wordt een leeswijzer gemaakt, die helpt om structuur te geven aan de bespreking van een boek.
We lazen De Hemel is altijd paars van de Iraans- Nederlandse Sholeh Rezazadeh.
De eerste bijeenkomst was in het Parkcafé Bredius in het park van Woerden. We hadden gedacht daar op een regenachtige zaterdagmorgen om 10 een rustige plek te kunnen vinden. We vonden er wel een praktische grote tafel voor ons clubje, maar de ruimte vulde zich al snel met voornamelijk gezinnen met kleine kinderen die her en der over de vloer kropen met speelgoed uit een grote speelmand. Kortom: gezellige drukte, maar een ongeschikte lokatie voor ons doel.
Ik nam met mijn bemoeizucht en regeldrang de lead om tot afspraken over data en lokatie voor de volgende bijeenkomsten te komen en werd onmiddellijk als praktisch coördinator benoemd, ze waren al lang blij daar een slachtoffer voor te hebben gevonden.
Bij de voorbereiding voelde ik me weer een eindexamen kandidaat op de middelbare school, toen ik voor mijn lijst 50(!) boeken moest lezen (ik had vier talen in mijn pakket). In de Leeswijzer werd onder andere een samenvatting gegeven van het boek, waardoor het prachtige boek volledig werd platgeslagen, een opsomming van de gebeurtenissen, net zoals wij ze vroeger maakten en hoe ze fantasieloos in Lekturama stonden afgedrukt.
Ik was daardoor een beetje bang voor een heel saaie, schoolse bespreking van het boek in de bijeenkomst van vandaag.
Niets bleek minder waar, het was verrassend hoeveel gevoelens en gedachten de roman bij iedereen had opgeroepen.
Bij de eerste vraag 'Wat was in één woord uw indruk van het boek?' maakten we een rondje, waarbij de volgende termen over tafel gingen: ontroerend, poëtisch, bitter en zoet, taaljuweeltje, beeldend taalgebruik, sentimenteel, gevoelswereld.
Het boek beschrijft de moeite die de Iraanse hoofdfiguur Arghavan heeft om verbinding aan te gaan met de Nederlandse samenleving. Haar levensverhaal komt steeds meer uit de verf door de hoofdstukken die teruggrijpen op haar jonge jaren in haar gezin in Iran. Ze ervaart een grote verbondenheid met de natuur, in het boek figureren bomen als metaforen voor verbondenheid en kracht.
Soms werd ik verrast door hoe andere lezers een volledig ander gevoel hadden, zoals sentimenteel en langdradig, terwijl ik ontroering en verrassing ervaarde.
De interpretaties en betekenis van gebeurtenissen verschilden ook en gaven me met elkaar een completer beeld.
In de leeswijzer stonden ook links naar boekrecensies en interviews met de schrijfster, ook dat gaf het lezen van de roman meer waarde.
Ik ben blij verrast door deze eerste bijeenkomst, op naar de volgende titel: Klara en de Zon van de Japanse Kazuo Ishiguro
Geen opmerkingen:
Een reactie posten