Gistermorgen reden we met vier vrijwilligers naar het Dominicanen Klooster in Huissen voor een tweedaagse cursus rond het thema Machteloosheid.
Het klooster werd in de 19e eeuw door architect Cuypers ontworpen en gebouwd op de fundamenten van een klooster dat er eeuwen eerder stond.
In het huidige klooster zijn nog slechts drie(!) Dominicaners, zij houden tweemaal daags een gebedsdienst.
Een klooster heeft ondanks de eenvoud en discipline die het vertegenwoordigt toch een aantrekkingskracht, het is een plaats die uitnodigt tot bezinning en contemplatie. Tijdens Camino's sliep ik soms in kloosters, vriendinnen sluiten zich er wel eens op voor een stilteretraite en deze dagen volgden we er een training met een groep van 10 personen onder leiding van twee docenten.
Het woord Machteloosheid, de betekenis en de verwante emoties werden benoemd.
We moesten allemaal een voorwerp van de tafel uitkiezen, dat voor ons een connectie had met het thema.
Ik koos dit figuurtje, de houding beeldde zó duidelijk moedeloosheid en verslagenheid uit.
We kregen een vierstapsmodel om de emotie te analyseren en moesten er in groepjes oefeningen mee doen.
Deze dagen waren doorspekt met de taal die bij zo'n training hoort: "snuffelen", "stoeien", "als het goed voor jou voelt", "bedankt voor je openheid", "mooi dat je dat met ons deelt", gepaard met bemoedigende blikken en een vriendelijke glimlach.
Toch maakt dat dat je je open stelt en meedoet in het proces.
Ik persoonlijk leerde dat verdriet en/of eenzaamheid bij een ander bij mij vaak machteloosheid oproept, omdat ik helpend wil zijn (ook al wordt het me niet gevraagd), maar niet weet hóe. En dat ik dat onvermogen om iemand te troosten of te helpen soms zal moeten accepteren en/of aan anderen moet over laten en me soms moet beperken tot luisteren en het erkennen van het verdriet bij de ander.
Ook leerden we dat we 'gezond' reageren vanuit onze corticale hersenen en dat de ruimte daarvoor afhankelijk is van rust, ruimte en vrijheid in je leven, dan kan je meer stress en ellende aan.
We eindigden de scholing met een knutsel opdracht. Ik herinner me nog dat mama in mijn tienerjaren regelmatig een A4-tje vol plakte met uitgeknipte kreten en plaatjes uit de Libelle voor een feestvarken, nu heet dat een moodboard.
Ik plakte deze: in plaats van vechten tegen machteloosheid is het vaak beter gewoon te luisteren, te zorgen en een arm om iemand heen te slaan.
En zo leer ik steeds iets bij, van waarde voor het werk in het hospice, maar óók voor mezelf.
Dit mooie gedicht kwam ik tegen in het Klooster
Geen opmerkingen:
Een reactie posten