Het uitzicht vanuit het hotel leverde geen winters landschap, nergens sneeuw, alleen in de verte op de hoogte bergen.
Toen we 's morgens winters verpakt vanuit het hotel de eerste klim begonnen, gingen de eerste jassen al uit!
Bij de eerste rustpauze zaten we in de zon!
Na de eerste vijf minuten waren de kaarten al geschud en was al duidelijk dat ik degene word die deze week achteraan loopt te hijgen bij het klimmen.
Ik ben één van de oudsten, ik wéét dat ik geen klimmer ben, ik boek een wandelreis in de Dolomieten en tóch had ik de hoop dat ik die positie deze week niet zou hoeven innemen. Beetje naïef natuurlijk!
Ik was oprecht teleurgesteld te merken hoe snel ik achter mijn adem was, zouden de longembolieën en longinfecties van het afgelopen jaar tóch hun sporen hebben achtergelaten?
Sommige paden waren ijzig en spekglad en dan moesten de snowsteps aan, die zien er zó uit. Het werkt prima!
De route ging de eerste kilometers omhoog door het bos, nadien over minder geaccidenteerd terrein, soms heerlijk licht dalend en dan heb ik het naar mijn zin.
Heerlijk met die bergen om ons heen
En halverwege was ie daar, de apfelstrudel, weliswaar nog niet op een zonnig terras in de sneeuw, maar misschien gaat dat nog komen.
Terug in het hotel was ik heel blij met een eigen kamer, lekker even douchen, even geen geklets, even met een muziekje aan op bed.
Straks weer socializen met een biertje en de maaltijd.
En morgen gaan we naar 'boven' en wordt het tóch nog winter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten