Vanavond was ik met Geertje in het Klooster van Woerden bij de voorstelling Avatāra, waarvan we in de aankondiging lazen: "In deze voorstelling versmelten dansers en foamfiguren tot avontuurlijke karakters". We gingen er open heen zonder een duidelijke verwachting, laat maar zien!
Het was een bizarre voorstelling, zó vreemd dat het moeilijk is om weer te geven wát we gezien of eigenlijk meer 'beleefd' hebben.
Vijf half ontblote dansers bewogen met hoekige, schokkerige, intense bewegingen op een onheilspellende, buitenaardse, mystieke, donkere, zware muziek, waarbij ze gebruik maakten van grote, bleke schuimrubber mensfiguren, die ze al dansend tot leven brachten. Één danser raakte in gevecht met een pop, een ander voerde een liefdevolle dans uit met twee vrouwfiguren.
Het was beslist geen 'poppenspel' voor kinderen, er was een onderdeel met vreemde, menselijk ogende maskers, waar zó bizar mee gedanst werd, dat een volwassene er nachtmerries van kan krijgen.
Het geheel was vervreemdend, mysterieus en fascinerend. We keken er vol verwondering naar, maar hadden na afloop geen idee wat de betekenis of boodschap van de voorstelling was.
Na afloop mocht je op het podium de poppen bekijken en bevoelen, daar maakten veel toeschouwers gebruik van.
Na afloop dronken we een glaasje wijn, fietste ik door de regen naar huis en nu zit ik onder mijn dekentje op de bank bij te komen van een héél vreemde avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten