Appeltaart met hindernissen

Vandaag stond in het teken van de appeltaart. In mijn studententijd leerde ik appeltaart bakken, het basisrecept kwam uit het Allerhande Kookboek dat ik van mama meekreeg naar Amsterdam. Een jaargenote Geneeskunde, die in mijn Moulinex oventje kwam bakken, omdat zij de luxe van een oventje níet had, gaf me haar special touch prijs: bruine basterdsuiker suiker door het deeg! En zo bleef ik hem ruim vijfenveertig jaar bakken.

En vandaag was het weer zover, want Marcel is bijna jarig en dan moet ik er aan geloven, dat is vaste prik! 

Dinsdag vloog ik met mijn turbofiets naar Zegveld om Goudrenetten te scoren uit de tuin van Geertje.

Toen bleek dat mijn minimalistische inboedel een keukenweegschaal ontbeert. Ik maakte voor het afmeten gebruik van de schaalverdeling op mijn literkan, maar was onzeker over de verhouding gewicht/volume van basterdsuiker ten opzichte van kristalsuiker. Ook het gewicht aan appels en rozijnen moest ik gokken en toen ik gemberwortelpoeder wilde toevoegen, bleek ik geen djahé maar djinten in mijn kruidenla te hebben. Zucht! 

Toen ik klaar was met het schillen van de appels, hield ik een berg klokkenhuizen en schilletjes over waar de kipjes zo dol op zijn; ik kieperde ze met enig hartzeer in de vuilnisbak. 

En toen moest het avontuur met mijn oven nog beginnen. Ik heb al wel wat ovenschotels in deze oven gemaakt, maar bij bakken komt het er allemaal wat meer op aan. Mijn ervaring daarmee is één mislukte cake-achtige taart die niet gaarde en tóch verbrand was, zodat ik hem zelfs weg moest gooien. 

Dát kan ik me niet veroorloven op Marcels 70e(!) verjaardag! 

We gaan dit weekend met het hele gezin (zonder de Costaricanen) samen doorbrengen in een Natuurhuisje.nl in Warnsveld. Die taart moet dus meeverhuizen én ik hoop nu maar dat er een mixer is, want Marcel wil op zijn verjaardagstaart wel échte geklopte slagroom en geen spuitbus! 

En nu maar hopen dat ie lekker is!