Gistermiddag heb ik een rondje in het stadje gelopen en bleek dat je de muren kon beklimmen, dus je begrijpt: doe mij maar een kaartje!
Het werd gisteravond een lasagne met een glas mooie, volle Chianti uit de streek rond Monteriggioni en ik nam een schepijsje toe op het plein.
Vanmorgen was het stadje nog uitgestorven en in afwachting van de toeristen die later pas zouden komen. Er was één barretje open voor koffie en croissant. En nu moet ik even mijn jubelende woorden over het Italiaanse brood bijstellen. In de bar maakten ze een broodje kaas voor onderweg en toen kreeg ik een stuk keihard brood in plaats van zo'n sappige focaccia als gister.
Het bracht herinneringen boven aan een vakantie met man en kinderen in Toscane. We hadden een huisje gehuurd in het bergdorpje Radicondoli. Er was een bakkertje met een steenoven, waarin ook zulk noest, steenhard brood werd gebakken en ze waren er ook nog trots op hun lokale product!
Het is me gelukt om er een vulling op te breken, terwijl de tandarts me gegarandeerd had, dat zijn vullingen niet kapot te krijgen zijn! Maar ja, als je ook stenen gaat eten.
Vanmorgen stonden er woeste wolken boven de oude muren van Monteriggioni en waaide het stevig, voor het eerst deze week voelde ik de herfst in de lucht.
Het beschermhoesje van mijn stok was binnen de kortste keren kapot (al kostte hij 40 euro, het blíjft Decathlon!) en dan tikt het metalen puntje van de stok heel hinderlijk op steen en asfalt. Nu heb ik er een ieniemienie eikeltje ingedaan en dan is ie weer voor een paar uur stil.🙂
Net toen ik een lunchstop wilde maken liep ik de twee Italiaanse vrouwen in de armen, we aten samen aan een picknicktafel.
Alleen de eerste paar dagen trof ik onderweg nog wel eens een barretje aan, de laatste dagen was er niks aan horeca onderweg.
De aankomst in Siena was niet zo spectaculair, je kon de stad niet als einddoel zien liggen. Ik liep via de buitenwijken omhoog naar de oude stad, waarbij ik een oude poort passeerde (dat dan weer wel!)
Al die stadjes zijn een soort openluchtmusea. Ik vind de tocht die ik gelopen heb een echte aanrader. De afstanden zijn prima te doen, qua klimmen nergens te zwaar, heerlijk eten onderweg, gevarieerd onderdak en wandelen is dé manier om je te verplaatsen tussen al die prachtige stadjes. Het voegt echt iets toe om vanuit de omgeving een stadje in te wandelen en er even deel van uit te kunnen maken. De route is prima bewegwijzerd en er is een GPS voor op je telefoon.
Het werd gisteravond een lasagne met een glas mooie, volle Chianti uit de streek rond Monteriggioni en ik nam een schepijsje toe op het plein.
Vanmorgen was het stadje nog uitgestorven en in afwachting van de toeristen die later pas zouden komen. Er was één barretje open voor koffie en croissant. En nu moet ik even mijn jubelende woorden over het Italiaanse brood bijstellen. In de bar maakten ze een broodje kaas voor onderweg en toen kreeg ik een stuk keihard brood in plaats van zo'n sappige focaccia als gister.
Het bracht herinneringen boven aan een vakantie met man en kinderen in Toscane. We hadden een huisje gehuurd in het bergdorpje Radicondoli. Er was een bakkertje met een steenoven, waarin ook zulk noest, steenhard brood werd gebakken en ze waren er ook nog trots op hun lokale product!
Het is me gelukt om er een vulling op te breken, terwijl de tandarts me gegarandeerd had, dat zijn vullingen niet kapot te krijgen zijn! Maar ja, als je ook stenen gaat eten.
Vanmorgen stonden er woeste wolken boven de oude muren van Monteriggioni en waaide het stevig, voor het eerst deze week voelde ik de herfst in de lucht.
Het beschermhoesje van mijn stok was binnen de kortste keren kapot (al kostte hij 40 euro, het blíjft Decathlon!) en dan tikt het metalen puntje van de stok heel hinderlijk op steen en asfalt. Nu heb ik er een ieniemienie eikeltje ingedaan en dan is ie weer voor een paar uur stil.🙂
Net toen ik een lunchstop wilde maken liep ik de twee Italiaanse vrouwen in de armen, we aten samen aan een picknicktafel.
Alleen de eerste paar dagen trof ik onderweg nog wel eens een barretje aan, de laatste dagen was er niks aan horeca onderweg.
De aankomst in Siena was niet zo spectaculair, je kon de stad niet als einddoel zien liggen. Ik liep via de buitenwijken omhoog naar de oude stad, waarbij ik een oude poort passeerde (dat dan weer wel!)
Al die stadjes zijn een soort openluchtmusea. Ik vind de tocht die ik gelopen heb een echte aanrader. De afstanden zijn prima te doen, qua klimmen nergens te zwaar, heerlijk eten onderweg, gevarieerd onderdak en wandelen is dé manier om je te verplaatsen tussen al die prachtige stadjes. Het voegt echt iets toe om vanuit de omgeving een stadje in te wandelen en er even deel van uit te kunnen maken. De route is prima bewegwijzerd en er is een GPS voor op je telefoon.
Reisorganisaties zoals SNP bieden dit traject ook geheel verzorgd en met bagagevervoer aan.
Het was vandaag de laatste dag alleen, morgen arriveert Cecilia vanuit Florence.
NB
Ik krijg regelmatig het advies om de naam van mijn blog eens te veranderen, omdat het niet actueel meer is. Juist in periodes als deze ben ik me er elke dag van bewust dat ik al het leven dat ik nu leef te danken heb aan die transplantatie.
Er is echt een leven voor en 'Na de stamceltransplantatie', ik laat het dus zo.
Er is echt een leven voor en 'Na de stamceltransplantatie', ik laat het dus zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten