Back home again

Het contrast tussen de rust in onze wandelweek en de drukte in de Florence kon niet groter zijn. Vanmorgen om 8 uur was het al weer druk op straat. 

We vonden een supermarkt vól met leuke etenswaren: alle vormen en soorten pasta, lekkere kazen, mooi verpakte zakjes gedroogde porcini paddestoelen, gedroogde tomaten en cantuccini. We kochten het één en ander voor thuis; Cecilia heeft zelfs een kant en klaar vers soeppakket voor Ribollita meegenomen!

De reis ging voorspoedig, de was zit in de machine, de rugzak ligt in bad, ik heb alle stof van me afgespoeld en zit nu in de snackbar achter een frietje met kroket en een biertje. 

Óók weer fijn! 

Dag 6, naar Florence: 16.5 km

              avondlucht vanaf ons terras

                en in de vroege ochtend

De muggetjes hebben me gister goed te pakken gehad, vooral rond mijn voeten en enkels, ze gloeiden vandaag voortdurend in mijn hoge bergschoenen! 

We liepen weer een verrassend leuke route. We hadden ons voorbereid op veel asfalt richting Florence, maar de eerste helft ging door natuurgebied over rots- en wandelpaden.

Er moeten hier in de buurt heel wat everzwijnen huizen, want we zien de hele week al deze wroet-sporen onderweg. Je zíet er overdag gelukkig nóóit één, ik zou me rotschrikken! 

De tweede helft van de tocht ging over kleine wegen en door verschillende dorpjes. Naar de stad toe verdwenen de wijngaarden, werden de olijfbomen minder talrijk en nam de bebouwing op de hellingen toe. 

Florence lag aan onze voeten en we liepen door rustige straatjes de stad binnen.

We kwamen uit bij de Arno, liepen de Ponte Vecchio over en werden opgenomen in een dikke stroom toeristen, die het hele centrum vulde. 

En, dan ga je vanzelf gekke dingen doen! 

Cecilia houdt minder van de drukte dan ik, zodat ik aan een druk plein genoot van een Aperol Spritz terwijl zij in het hotel was.  

Nadien liepen we samen naar de Duomo, een enorm uitbundig versierde kathedraal, waar ik bij een eerder bezoek al eens de koepel heb beklommen. 

Het ligt zó besloten tussen de gebouwen eromheen, dat je hem niet eens goed in vol ornaat in beeld krijgt.

Mensen poseerden voor elkaar voor de ingang en de op de foto probeerden ze een charmante foto van hun hondje te maken op de trappen van de Dom.

We aten een pizza op het Piazza della Repubblica en ontsnapten daarna weer aan de hectiek van de stad naar ons hotel. 

Dag 5, naar Spedaletto : 14 km

                 Eind van de middag

Gisteravond verliep anders dan gedacht. In het kleine dorpje waar we overnachtten was één barretje annex alimentari (gesloten op donderdag!) en één restaurantje, waar toen we aankwamen gezellige geluiden naar buiten kwamen van een groep vrolijk etende en drinkende Italianen, zoals je dat ziet op een Bertolli-reclame, maar deze bleek van drie tot half acht gesloten.
Toen wij om klokslag half acht voor de deur stonden om iets te eten, moest de restaurateur ons teleurstellen, hij was helemaal volgeboekt. Toen hij begreep dat we als wandelaars geen auto tot onze beschikking hadden om elders iets te kunnen gaan eten, haalde hij een tafeltje en twee stoelen uit de opslag en mochten we buiten voor de deur eten met een lampje op tafel.
Ik koos voor tortelli di patate met boter en salie; mijn grote broer is dól op de combinatie van pasta met boter en salie en het wás ook verrukkelijk! On the side weer een kluit geroerbakte spinazie en als dessert een bord vol dolces voor ons tweeën.
Na de afvankelijke schrik van met hongerige magen op bed in onze verbouwde garage naar een gezellig verlicht mini-terras op straat.

Vanmorgen was het mini barretje wél open en was de eigenaar zelfs bereid broodjes voor onderweg te maken.

En wéér verdwenen we het bos in, genoten we van de rust, was het klimmen en dalen over rotsige paden en nadien tussen de olijfbomen en wijngaarden. In de Chianti is nul veeteelt en bestaat alle landbouw uit louter olijfbomen en wijnranken.

Daartussen liggen dan van die mooie klassieke huizen en hacienda's. Ik stel me zo voor dat de eigenaar van zo'n domein dan tevreden kan blikken op de rijkdommen die zich op de hellingen uitstrekken.
In deze weken heb ik Toscane van alle kanten in me opgenomen: het landschap, de stadjes, de zon, de wijn en de pasta's.
Het kost me nu weinig moeite om me te verplaatsen in een roman over een vrouw die een vervallen Toscaans landhuis weer in zijn oude glorie herstelt en haar eigen olijfboomgaard weer snoeit en tot bloei brengt. 

Ik heb zo'n boek wel eens gelezen van iemand als Santa Montefiore. Zo'n boekomslag geeft de sfeer goed weer!

Rond het middaguur arriveerden we in het stadje San Casciano, nét toen de restaurants hun deuren openden, zodat we neersteken op een terras en een warme lunch namen.

Nadien was het nog maar een uurtje naar onze Agriturismo en dat werd een grote verrassing, want dat bleek een paradijsje, precies dat landhuis uit die roman met een prachtig uitzicht, een tuin en zelfs een zwembad!
Het ligt in the middle of nowhere zonder restaurant, zodat we vanavond onze broodjes als avondeten kunnen gebruiken.

Gelegen op mijn zonnebedje ga ik nu eindelijk mijn boek uitlezen!

(En, om het ideale plaatje niet te verstoren, vertel ik natuurlijk niet dat we voortdurend de muggen van ons af moeten slaan, omdat het in oktober niet meer gebruikte zwembad één grote kraamkamer van muggen blijkt te zijn!)

Dag 4, naar Monte Firidolfi: 14 km

Gistermiddag was ik echt even in de lappenmand, ik zat niet in de zonnige tuin, maar lag in mijn bed te snotteren en te hoesten. Aan het eind van de middag is Cecilia het dorpje ingelopen en haalde een Coronatest (negatief gelukkig!) en een verstuiver met neusdruppels voor me. Ik slikte een paracetamolletje en kon 's avonds gelukkig wél genieten van mijn taglionini (dunne tagliatelle) met cavallo nero, pancetta en geroerbakte spinazie met knoflook en een pepertje. 

De agriturismo, een familiebedrijfje was wat verlopen en het restaurant zag er niet bijster gezellig uit met zijn knaloranje plastic stoeltjes, maar de papa in de keuken zette gelukkig wel wat lekkers op tafel.

De luchten vanmorgen waren weer veelbelovend, het werd een mooie, heldere en zonnige dag. 

We voelden ons allebei een stuk beter: Cecilia liep soepeler en de neusspray heeft mijn gesnotter flink verminderd, zodat we de geplande route weer oppikten.

Al snel verlieten we het asfalt en liepen we het bos in, dat voelt zo fijn, als je wordt omarmd door de stilte van de natuur, zonder mensen en alle onrust en geluiden die ze maken.

We worden luie wandelaars, de dagafstanden liggen een stuk lager dan we gewend zijn, maar het bevalt ons best. We nemen rustig tijd voor pauzes, eten onze belegde focaccia's (die bevallen prima en ze verkopen ze in de meeste barretjes) in het gras en prijzen ons gelukkig met het heerlijke weer. 

Na de bossen weer olijven en wijngaarden, met rijen wijnstokken, die geometrische vlakken op de hellingen vormen. 

En nu zitten we heerlijk in het zonnetje voor onze AIR.BNB van vandaag met het wasje aan de lijn, de kat van de buren op bezoek en voldoende WIFI om ons te amuseren.

Dag 3, naar Sambuca: 6(!) km

Gisteravond aten we in het lokale restaurant. Toen we er heen liepen, kwamen we langs de keuken met de deur naar de straat wijd open. We zagen er vijf verhitte koks aan het werk boven fornuizen met enorme pannen en op een werktafel een grote hoop vers gemaakte pasta. Ik was niet zo brutaal om er een foto van te maken, maar het zag er heel Italiaans uit. 

We aten er geroosterde porcini en pasta. 

 De B&B man van vandaag had zich uitgeleefd op het uitstallen van allemaal heerlijkheden voor het ontbijt. Er waren nóg drie kamers bezet, dus er waren meer gasten. Er was vers brood, toast, meerdere zelfgebakken cakes, fruit, yoghurt, sap, lekker belletjes, roerei en héérlijke koffie. 

Het leukst was nog wel dat we met het vroege zonnetje op dat brocante dakterras konden ontbijten. We voelden ons heel verwend. 

Broer Roeland noemt onze luxe aanpak al 'pelgrimeren-next-level'. Het is inderdaad een heel verschil met lopen op de Camino: slapen in stapelbedden in slaapzalen, een slaapzakje, 's morgens een korst brood met koffie en 's avonds een schraal pelgrimsmenu! Zou er nu nog wel een weg terug zijn? 

Vandaag werd niet de wandeldag zoals die bedoeld was. Gistermiddag heeft Cecilia een spiertje in haar been verrekt bij een verkeerde beweging, waardoor het lopen moeizaam gaat en ik heb de al langslepende verkoudheid van Cecilia overgenomen, zodat we nu allebei lopen te snotteren, hoesten en niezen. 

We hebben de wandeling van vandaag ingekort en gingen niet via een grote slinger door de natuur naar het volgende plaatsje, maar rechtstreeks op een bochtige asfaltweg zonder berm. 

We komen overal en nergens deze zwarte haan tegen en zijn er nu achter dat die het symbool is van de Chianti streek waar we nu doorheen lopen. 

En óverál zien we olijfbomen en horen we de gemotoriseerde propellertjes waarmee ze uit de boom worden geslagen. Ik heb me steeds afgevraagd hoe dat zit met groene en zwarte olijven. Op deze foto zie je dat groen in zwart overgaat, de groene zijn onrijpe zwarte. Google bevestigt dat een daar las ik ook hoe ze op smaak komen, want zo van de boom zijn ze niet te eten. Ze gooien ze eerst een paar maanden in een pekelbad, waardoor ze zacht worden. 

We waren eind van de ochtend al op de plaats van bestemming bij een agriturismo waar we een kamer hadden geboekt, nog voordat er iemand aanwezig was. 

Gelukkig scheen de zon en was er een grote tuin waar we heerlijk konden relaxen in de tussentijd. 

Broer Gerard had me vanmorgen aangeraden te genieten van de luxe en alleen voor de vorm een wandelingetje van 5 km te maken, nou zo liep het precies vandaag! 

We namen in de middag onze kamer met balkonnetje in en houden verder een relaxte dag.