Buren

Ik ben na twee etmalen al weer goed aan het opknappen. Lekker beetje lummelen in huis, even geen agenda en al weer druk met lijstjes maken voor na mijn herstel.

Ik bestelde twee posters: één van Jordanië en één van een Camino om in een lijst op mijn werkkamer te hangen. 

Ik had bedacht dat het gezellig zou zijn om de buren op mijn etage voor een borreltje en een kennismaking te vragen a.s. zaterdag. 

Nu blijkt de vitale 90+ jarige buurman een paar dagen geleden te zijn overleden. Bij ons kennismakingsgesprek gesprekje op de gang twee weken terug koketteerde hij nog met zijn leeftijd en moest ik raden hoe oud ik dacht dat hij was. Tachtig? Neehee, drieën negentig! Zijn kleinkinderen ruimen nu het huis uit. 

Buurvrouw Suzanne kán wel, áls ze haar pup mee mag nemen!!! Ze hebben net een hondje! Oh hemel, als het maar een rustig beestje is, want wéér een blaffende hond, dát trek ik na al die jaren niet!!!!

Op het Floraplein in Haarlem hadden de buren een herder die rustig was als er iemand thuis was, maar zodra alle baasjes van huis waren, liep hij zenuwachtig door het huis heen en weer te blaffen. In die tijd had ik vier kinderen thuis en werkte ik in nachtdiensten. Als mijn eigen kinderen me met hun geschreeuw en gestommel niet wakker hielden, dan was het die hond wel. 

Gelukkig verhuisden ze op een gegeven moment. 

Toen we het in Zegveld naar onze zin hadden, kregen we een buurman met waakhonden én een vriendin met een onduidelijk aantal honden; als die niet blaften, was het de gigantische Duitse herder van de overbuurvrouw wel.

Ik was zo blij met de rust hier. Maar goed, misschien wordt het een keurig opgevoed hondje, ik zal zaterdag eens horen of ze op puppycursus gaan.🤔