Achternaam

Ik kreeg van de verhuurder van mijn woning (een vastgoedbedrijf) de vraag hoe ik op het naambordje beneden en op mijn voordeur vermeld wil worden. Dat was wel even een plotselinge confrontatie met de werkelijkheid.

Toen ik in 1984 als jonggehuwde internist in opleiding begon in het St Joannes de Deo ziekenhuis in Haarlem, werd me die vraag niet gesteld en werden mijn witte jassen, die op naam door het ziekenhuis werden verstrekt, bedrukt met J.W. van der Beek-Boter en ben ik die achternaam gaan en blijven gebruiken.

Nu kreeg ik de kans een keuze te maken, ik koos voor J.W. Boter, dat lijkt het meest logische nu ik alleen ben gaan wonen.
Om weer Annemieke Boter te heten voelt gek, het is de naam van het meisje dat ik vroeger was en die bestaat al lang niet meer.
Als ik alleen op stap ben in Spanje gebruik ik mijn meisjes achternaam Boter en mijn doopnaam Johanna als voornaam, omdat dat makkelijker is voor een anderstalige.
Nu valt die naam precies samen met wie ik inmiddels ben en met hoe ik mij voel.
Maar het gaat wel wat ver om opeens van familie en vrienden te vragen me Johanna te gaan noemen.

Ik heb meteen maar doorgepakt en het ook bij de Gemeente veranderd.
Kijken of Annemieke Boter gaat wennen. 

Ik ben vanmiddag weer naar buiten geweest om boodschapjes te doen.

Ik kocht bij Praxis een huishoudtrap en een bepaald soort schroef en begon nóg eens aan het project plafonnière in de huiskamer. Het voert te ver om uit te leggen tegen wélke frustrerende tegenvallers ik aanliep, maar uiteindelijk brandde de lamp zonder dat ik geëlectrocuteerd werd of de stoppen doorsloegen.

Het kostte bloed, zweet(!) en (bijna) tranen (van onmacht en frustratie).

Ik ben blij en heel trots.