Ik weet niet of Petra tot één van de wereldwonderen hoort, maar dat zou wat mij betreft mogen, wat een magnifieke plek om te zijn, ik heb er alleen maar superlatieven voor. Echt overweldigend!
Je komt de stad binnen door een anderhalve kilometer lange smalle kloof en aan het eind doemt dan het beeld van Petra op zoals we dat allemaal kennen, maar dat is maar één van de vele uitgehakte rotsformaties een Petra is véél meer dan dat! .
Door alle drukte voor vertrek waren we onvoldoende voorbereid en werden we allebei verrast door de enorme grootte, om een indruk te geven: we liepen 13.3 km en dan hébben we nog vals gespeeld, want we liepen niet op eigen kracht de 1000 treden naar bijven de magische trap op. Ik had het ook absoluut niet kunnen volbrengen op het heetst van de dag in de brandende zon.
We lieten ons op advies van de gids de trappen op naar boven brengen op de rug van twee ezeltjes; dat ging wel een ethische discussie aan vooraf, want we vonden het anno nu eigenlijk niet kunnen: twee gezonde witte mensen op de rug van een ezel met ernaast hun baas, die dus óók voor ons naar boven liep! Maar zoals het vaak gaat, vonden we toch voldoende argumenten om ons eigenbelang te laten prevaleren (je bent hier maar één keer, die mensen verdienen er hun geld mee, ezels zijn sinds mensenheugenis altijd als laatdunkend ingezet....)
We hebben kunnen voorkomen dat er een foto van ons tweeën op onze ezels werd gemaakt, waar de mannen sterk op aandringen. Té gênant!
Zoals altijd kunnen de foto's het verhaal niet vertellen, je moet de loeihete zon op je hoofd voelen, je voortdurend droge keel voelen, de ezelstront ruiken en de voortdurend nieuwe verrassingen ervaren.
Ik maakte weer veel te veel foto's en kan niet kiezen welke ik wel of niet met jullie deel. Gelukkig kunnen jullie gewoon doorscrollen of wegklikken, dat konden mijn broers in 1980 niet!
Marcel en ik namen een pauze na ons doctoraal examen vóór de co-schappen begonnen waarin we eerst geld verdienenden (ik als analiste) en daarna drie maanden met rugzak op reis gingen naar Zuid Oost Azië, terwijl we geen van beiden eerder buiten Europa waren geweest (en vóór het eerst vlogen?) We kwamen met een koffer vol fotorolletjes terug en hebben de broers mét aanhang en ellenlange avond verveeld mét 800 dia's en de voor h
en volstrekt oninteressante verhalen. Er wordt nóg over gesproken. Nadien lieten we andere slachtoffers en selectie van 100 plaatjes zien.
Mozaïek vloeren in een Byzantijnse kerk
Ik zal jullie alle historische verhalen die de gids over ons uitstorten achterwege laten en alleen vertellen dat de Nabateeërs er enkele eeuwen vóór Christus de stad Petra een dodenstad uithakten in de rotsen, waar zij hun doden begroeven. Later kwamen de Romeinen en gingen er niet hakken maar bouwen, wat ze overal ter wereld deden.
Ik ben altijd gefascineerd door amfitheaters,
Hier was er één uitgehakt in de rotsen. Prachtig!
Tijdens ons avontuur in de nauwe kloof waar we de eerste dag door het water heen liepen, voelden we een Indiana Jones achtige sfeer. Één van die avonturenfilms speelt zich af in Petra én Suus vertelde dat één van Agatha Christies boeken zich daar afspeelt. Ik heb dus huiswerk te doen als ik terugkom.
Dit is echt een zándwoestijn, met wolken stof achter de Jeep, snappen we meteen waarom we die sjaal cadeau kregen op dag één, om om je hoofd te doen én voor je mond te houden.
Het kamp van vannacht lift in the middle of nowhere in het zand en is nog weer luxe dan die van gister: met een eigen badkamer, stroom, WiFi(!) en airco, maar die heeft Suus meteen uitgezet: "je gaat toch geen airco aandoen in een woestijn!" en inderdaad, dan zijn we met zo gek bezig als de WK voetbal in Qatar!
Ze probeerden ons nog te verleiden een trap te beklimmen om een zonsondergang te bekijken, die lieten we schieten, blasé (en moe) als we zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten