On the bus, naar San Pedro de Rozados

Ik liet me door de dame van de bar uitleggen hoe ik met de bus naar San Pedro de Rozados moest reizen. Het leek goed te gaan, eerst een bus vanaf het dorpje naar een stadje. Na anderhalf uur wachten een bus naar een volgende stad en daar stagneerde het, er was vanaf daar helemaal geen bus die me verder naar mijn eindbestemming kon brengen!!!

Een druk (en vooral heel luid) pratende vrouw achter de bar van het busstation adviseerde me in rap Spaans (waarom speelt niemand hier Engels?) een bus te nemen naar Salamanca en dáárvandaan weer een bus te nemen, dát werd me te gek, ik was al uren onderweg. Ik vroeg haar een taxi voor me te bellen, waar ik ook weer drie kwartier op moest wachten. 

Ik zat ruim een half uur naast een taxichauffeur die maar blééf kletsen, terwijl ik maar een fractie begreep van wat hij zei. Hij vond het in elk geval 'niet normaal' dat ik als vrouw alleen op de Camino liep. 

Hij zette me (45 euro armer) af bij een prachtig hotel met bar, restaurant en een zonnige binnenplaats met terras, waar ik een menu del dia at.

En nu zijn er traantjes van zelfmedelijden, terwijl ik zelf mijn leven en dat van Marcel overhoop gooi en ik mezelf nu schamper de vraag stel: zo wilde je het toch, in je eentje verder? 

Maarten belde me net een sprak lieve, verstandige woorden.

Nu lekker slapen en hopen dat ik morgen weer wat positiever ben.