Het einddoel bereikt, naar Salamanca: 23.6 km

Het zou natuurlijk mijn eer te na zijn om de tocht met een bus of taxi te beëindigen, maar dat was gelukkig niet nodig. Ik heb gister een dagje genikst: boodschapje, ontbijtje, dutje, lezen onder een parasolletje, beetje kletsen met andere pelgrims, biertje op het terras en op tijd naar bed. 

Toen ik vanmorgen om half acht de eetzaal binnen kwam, was er helemaal niemand en, nog erger, geen geur van verse koffie of geroosterd brood. Was iedereen al weg? Sliep de eigenaresse nog? Ik heb wat herrie gemaakt en gewacht tot acht uur en toen won mijn ongeduld, stapte ik de slapende straatjes in en tikte ik met mijn stokken de landweg op. 

Ik kwam úrenlang geen levende ziel tegen. De weg voerde over zand- en grindwegen tussen de velden door.

Ik moest, zoals vaker deze weken, hekken openen en sluiten om het vee niet te laten ontsnappen. 

Wij gingen met de kinderen in het voorjaar altijd een week naar de Ardennen en kwamen daar op onze wandelingen soms in een weiland met koeien terecht (als Marcel ons weer eens onder het prikkeldraad door joeg om een mooie route te maken); ik vond dat altijd nogal spannend, maar het liep altijd goed af. 

Nu moest ik vandaag langs een hele kudde naar een volgend hek, waar drie kalfjes stonden te treuzelen. Na wat wachten en dralen ben ik er toch maar op afgestapt, en gelukkig werd ik ook nú niet door een woeste stier tegen het hek gedrukt, maar helemaal rustig was ik er niet onder. 

Ook vandaag was er geen cafeetje onderweg, gelukkig had ik gister wat proviand ingeslagen. Cecilia heeft me aan de sinaasappels gekregen, wel een hoop gedoe met vieze vingers, maar superlekker als tussendoortje. 

Mijn kinderen zijn me niet vergeten op Moederdag, ze appten, Hannah belde en Wouter stuurde me deze digitale bos fluitekruid, mijn favoriete moederdag cadeau! 

Halverwege de etappe kon ik Salamanca al in de verte zien liggen, toen was het nog ca 13 km lopen, maar de stad kwam heel langzaam dichterbij. 

Het laatste stukje liep ik op met twee Duitse dames, echt 'de paden op, de lanen in'- types, vooruit met goede zin. 

Hier bereikten we de toegang tot de stad, bij de Romeinse brug. 

Salamanca is de oudste universiteitsstad van Spanje en het historisch centrum staat op de UNESCO werelderfgoedlijst. De Plaza Mayor is 'voor de meeste Spanjaarden het mooiste plein van Spanje'. Geweldig is dat toch, wáár een mens ook maar komt, altijd is het het mooiste, het oudste, het grootste en komt de gids superlatieven te kort. 

Ik kwam mooi op tijd aan in de stad en genoot er van een Cesar salade en een glas bier op een druk terras onder grote parasols, terwijl er op staat druk gewandeld werd, leuk om mensen te kijken en te proberen landgenoten te herkennen.

Ik heb een kamer aan de Plaza Mayor, een klein kamertje, maar wel een toplokatie!

Ik ben inmiddels lekker gedoucht in schone kleren. Ik laat die zware rugzak lekker achter en ga maar eens flaneren, het is er helemaal de tijd voor!