Adventure

Vanmorgen ontbeten we in het rooftop restaurant met zicht op de stad.

Als eerste stond een bezoek aan een orthodoxe kerk op het programma waar een restant van een mozaïekvloer uit de zesde eeuw te bezichtigen was, een landkaart.

We reden door een gebied met bergen en rotsen, alles gortdroog en kaal en tóch kwamen we hier een daar een kudde geiten tegen, die wat knabbelden aan verdorde struikjes. We moesten overstappen in een jeep, die ons over een bochtige, hobbelige, smalle weg de berg af naar het dal reed en daar begon ons avontuur van vandaag: door de Wadi Bin Hammad. Een Wadi is een diepe kloof, hier stroomde water van een rivier die gevormd wordt door lauw bronwater.

We liepen met de gids door het water, je eerste neiging is om naar stapstenen te zoeken, maar de gids riep in het begin voortdurend " no step on stones", omdat de stenen door algen groen en glibberig zijn.
Ook al hield ik me aan de richtlijnen, tóch kwam ik ten val (mijn telefoontje overleefde de plons!!).

Even later had ik weer gedoe: de zooltjes van mijn waterschoenen lieten de één na de ander aan de voorkant los. Eerst probeerden we met veters de boel bijeen te houden, maar even later vond de gids twee sokken die hij om mijn schoenen deed. Als we op de Camino waren geweest zouden we zeggen dat Jacob had ingegrepen, nu schreef ik het toe aan de voorzienigheid die vandaag het beste met me voor had.

Later waren de sokken doorgesleten en kreeg ik de schoenen van onze chauffeur voor het laatste stuk (en liep die arme man op zijn sokken!)

De foto's geven een indruk van wat we beleefden, maar als je daar staat met je voeten in het stromende water, je hoort het watergeweld en je wordt omgeven door de hoge rotsen, dan is het overweldigend!

Op een gegeven moment bleef ik zitten en waagde Suzanne zich met de mannen verder het watergeweld in.

We lunchten na afloop in een restaurant bij het laatste event van de dag, een oude vesting uit de 12e eeuw. Er liep daar zóveel personeel, dat bij de toiletten een vrouw stond die de kraan voor me open en dicht deed en me een handdoekje aangaf. Gênant gewoon!

Een rondgang door de ruïnes leverde natuurlijk óók weer mooie plaatjes op.

We reden door naar het zuiden van Jordanië naar Dana, een natuurgebied, waar we zouden overnachten in een grote tent. Het waaide echter zó hard dat dat niet door kon gaan. We werden in een klein bergdorpje ondergebracht, kregen thee (waarbij je aan moet geven dat je hem medium wilt qua suiker, anders is ie mierzoet), lounchten op een bankstel in de avondzon, zagen de zon ondergaan en aten een heerlijke, oosters gekruide ovenschotel met humus, baba hanoesj en plat brood.

In een grote tent met banken schreef ik mijn blog en las Suzanne haar boek.

Deze dag was super, morgen gaan we onze driedaagse wandeltocht op de Jordan Trail starten.
Ik ben benieuwd wanneer we weer ergens WiFi hebben.......