Maar gisteravond was genieten! Ik bezocht met Anke samen de opera La Traviata van Verdi in de Royal Opera House in Londen, maar dan via het bioscoopscherm in de Annex Cinema. De voorstelling werd gelijktijdig, live bekeken in 19 landen in honderden bioscopen. Je bent er weliswaar niet echt bij, maar het is toch een veel indrukwekkender gebeuren dan een uitzending op televisie zien.
Het verhaal gaat over de courtisane Violetta die verliefd wordt op een jonge man en hem later verlaat op verzoek van zijn vader die de familie-eer wil redden. Vlak voor zij sterft aan tuberculose worden ze herenigd.
Violetta werd vertolkt door een Zuid Afrikaanse sopraan die zich volledig in de rol had ingeleefd en met frivoliteit, blijdschap en later diepe smart práchtig zong! Wat heerlijk moet dat zijn als je zó kan zingen.
In de pauze werd er een heerlijk glas wijn geschonken van het Woedens Wijnhuis en gingen ze rond met hapjes van een lokaal restaurant om het een feestelijke avond te maken.
De opera's in Amsterdam zijn vaak naar deze tijd modern gemaakt, ik kan toch méér genieten van een klassieke uitvoering met prachtige decors en schitterende jurken en kostuums.
En we hébben genoten. Misschien ook eens proberen, zo'n live voorstelling in de bioscoop?
En dan het tweede spektakel. Toen ik vanmorgen de tuin inliep zag ik vanuit de verte al dat er iets niet klopte; ik zag maar twee schaapjes reageren op mijn komst, kleine Anne stond stil. Ze trok zich terug in het hok en ik zag een slijmdraad uit haar achterkantje hangen, tóch een lammetje op komst? Andere keren zag ik er nooit wat van, ze liepen er dan opeens gewoon.
Toen er twee uur later nog niks te zien was riep ik er twee buren bij, voormalige schapenhouders. Ze kregen de twee voorliggende pootjes naar buiten, maar het kopje kwam niet verder. Anne is ook zo klein!
Ik belde om hulp voor de moeder in nood naar de spoedlijn van de dierenarts, die ook moest constateren dat het niet langs de normale manier zou lukken. Ik maakte op haar verzoek van de tuintafel een operatietafel, sleepte emmers lauw water aan waarna voorbereidingen werden getroffen voor een keizersnede.
Er kwam nog een achterwacht aan te pas en tenslotte werd het lam uit de buik tevoorschijn gehaald. De artsen gingen er vanuit dat het lam niet meer zou leven, maar het bleek toch een sterk beestje, hij begon te bewegen en te ademen en probeerde al gauw overeind te komen.
Ons moedertje was na afloop zó uitgeput dat ze geen enkele interesse toonde voor haar kind en ik naar de Welcoop moest rijden voor een fles en poedermelk. Dat worden drukke dagen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten