Wij bleken het smoezeligste café van Mérida te hebben gekozen, waar we door een morsige eigenaar met eczeem op beide handen twee overvette, gebakken tostada's kregen toegeschoven, met (eerlijk is eerlijk) heerlijke koffie.
Het grootste aquaduct van Mérida
met ooievaarsnest bovenop!
en het volgende aquaduct
Romeinse huizen met mozaïekvloeren. De onderste toont drie mannen die druiven staan plat te trappen, het sap loopt weg in drie vaten. Er omheen druivenranken een vogeltjes.
en het halve cirkelvormige theater waar nog een enorme hoeveelheid van de twee verdiepingen hoge achterwand overeind stond met prachtige zuilen.
Toen we buiten kwamen en de zon de stad wat had opgewarmd dronken we nóg meer koffie op een heerlijk zonnig terras.
En toen .... in de benen. Cecilia had in Nederland al een stadswandeling langs alle Romeinse bezienswaardigheden gedownload en tickets gekocht waarmee we alles zouden kunnen bekijken. Ze is ook een kei in het navigeren met Maps.me, zodat ik de hele dag in de volgmodus kon staan.
Het werd een dag waarin we héél veel stenen zagen, die er vanuit alle hoeken wéér mooier uitzagen, zodat ik megaveel foto's heb gemaakt, waarvan ik jullie een kleine selectie zal tonen.
Ik had me Mérida als een schattig pittoresk oud stadje voorgesteld, waar we zouden struikelen over de historische resten, maar het blijkt een middelgrote provinciestad met nieuwbouw en kleine parkjes, waar je echt aanwijzingen nodig hebt om te komen bij wat je wilt zien.
Jammer dat ze de mozaïeken niet mogen vernissen, dan zien ze er veel kleurrijker en helderder uit. Ik ben dol op mozaïekvloeren; bij een vriendinnetje van Hannah had de moeder, die kunstenares was, in de hal en gang van hun huis een kleurig mozaïek op de vloer gemaakt met een dolfijn en visfiguren. Daar was ik wég van!
Ik bezoek waar ik de kans maar krijg heel graag een amfitheater, ik heb er door de jaren heen al heel wat gezien. Nu werd ik wel érg verwend: een enorm theater én een amfitheater!
Het ovale amfitheater waar de gladiatoren gevechten plaatsvonden
De opgegraven resten van de Romeinse (amfi) theaters hebben vaak nauwelijks herkenbare trappen meer over, zodat er vaak veel gerestaureerd is, zeker op een plek als deze waar in de zomer voortdurend klassieke stukken worden opgevoerd in de open lucht.
Ik had al bewondering voor de grote hoeveelheid natuurstenen blokken waarmee de boel was gerestaureerd, tot Cecilia er op klopte en het holle kunststof stenen bleken te zijn. Zie je de schroefjes?
En dan steeds die stralend blauwe luchten! Zo stel je je dat toch in je dromen voor?
Gelukkig waren op maandag alledrie de musea gesloten, ik denk dat we al díe informatie er niet meer bij konden hebben.
Één van de sites van een Romeins huis. Je moet steeds veel voorstellingsvermogen hebben om een voormalig huis voor ogen te kunnen krijgen. Soms waren er reconstructies bij van hoe het eruit heeft gezien met kleurrijke vloeren en wandbeschilderingen.
Aan het eind van de wandeling (12 km!) kwamen we weer uit bij de Romeinse brug van gister en de burcht (Alcazar) bij de toegangsweg naar de stad, daar was een onderaardse cisterne met water en in dat water zagen we (nadat onze ogen gewend waren aan het duister na het verblindende zonlicht buiten) vissen zwemmen. Op de foto die ik er van maakte zie je de reflectie van het raam en een bundel lucht die gebroken wordt op het wateroppervlak en onderwater een prachtig vurig licht geeft. Magisch!
Blogschrijven
Gister waren we ongeduldig en wensten we dat we vandáág alvast konden gaan lopen, maar nu zijn we heel blij dat we hier een dag de tijd voor hebben genomen.
En, hoe gek is dat, ik voelde me vandaag als een zieltje zonder zorgen, alle sores en ellende voelt ver van me vandaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten