Pasen in Zegveld, het perfecte plaatje.
Een zonnige dag in het voorjaar, de dochters thuis, een lammetje in de wei, paaseitjes verstopt in de tuin, geopende knoppen van de appelbloesem en instagrammable foto's met fris groen en stralend blauwe luchten.
En tóch ben ik verdrietig en weemoedig deze dagen. Ik heb in de afgelopen weken een steen in de vijver gegooid, ik ga binnenkort verhuizen en op mezelf wonen. Kijken hoe het is om op eigen benen te staan in een in alle opzichten eenvoudiger bestaan, zonder te kunnen overzien wat ik er mee aanricht en wat het me brengen zal: spijt of vreugde? In elk geval een schuldgevoel en twijfel, nieuwsgierigheid naar het onbekende, spanning.
Na 44 jaar een leven in mijn eentje, zonder man en zonder kinderen om me heen, geen groot huis, geen tuin, geen schaapjes(!)........
Maar eerst op pad, zaterdag met mijn rugzak naar Spanje, lopen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten