Na een kleurloze, regenachtige zondag thuis zonder duidelijke bezigheden stapte ik om vier uur de trein in naar Amsterdam mét QR code en e-tickets voor de voorstelling van Aaf Brandt Corstius.
Ik heb al eens eerder verteld over de podcast die ze wekelijks maakt met Marc-Marie Huijbregts: 'Aaf en Marc-Marie Vinden Iets', waarin ze de week doornemen en sterren geven aan een onderwerp. Ze hebben gezellige klets, maken altijd lol en hebben een leuke dynamiek. Ze nemen die wekelijks op de zaterdag op en, om in de stemming te komen, luisterde ik onderweg de aflevering van gister.
Ik nam de tram naar het Leidseplein en wandelde door de 1e Helmerstraat, langs het oude Wilhelmina Gasthuis naar Cecilia. Altijd als ik door een stad loop, denk ik dat ik daar óók wil wonen, onderdeel zijn van zoveel leven (maar als ik dan mijn schaapjes in mijn tuin zie denk ik, nee tóch maar niet!)
Cecilia had een vegetarische kapsalon gemaakt met zoete aardappel patatjes.
We wandelden door het Vondelpark, de Spiegelstraat en over de grachten naar de Kleine Komedie aan de Amstel, een prachtige avondwandeling.
Aaf heeft ook een column in de Volkskrant, waarin ze schrijft over haar leven in Amsterdam met man, kinderen en stiefkinderen, zodat we al wel wát weten over haar leven.
De titel van haar voorstelling dekte de lading, ze vertelde over haar jeugd, waarin het verlies van haar moeder, die op 34 jarige leeftijd overleed aan kanker (Aaf was zes) centraal stond. En hoe zij als oudste van drie kinderen met haar wat onhandige, soms wat wereldvreemde vader (die het vast goed bedoelde, maar niet altijd voldoende aandacht had voor de kinderzieltjes) een gezin vormde met steeds wisselende oppassen, tijdelijke vriendinnen van vader Hugo en dat ook nog eens een paar jaar in Amerika.
Ze deed dat zó knap, zonder verwijten of cynisme, soms met humor, maar nergens tranentrekkend of goedkoop. We hebben genoten en kennen haar wéér een beetje beter.
Ze gaat toeren door het land. Aanrader!
PS Ik geef vijf sterren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten