Ik bel iedere avond met mijn 92 jarige schoonmoeder en verbaas me er elke dag weer over hoe ze met gemak een half uur kan vertellen over haar dagelijkse belevenissen: over de laadbak bij de buren, de camper van de overburen die al drie dagen voor haar deur staat (zoiets dóe je toch niet!), de hulp die drie weken naar Normandie gaat en hoe dat nu moet met stofzuigen, het gebakje dat ze kreeg van de buurvrouw, het telefoontje dat ze had met Maarten in de tropen en dat de kinderen daar zo blij zijn met de nieuwe trampoline, de lekkere kippensoep die ze van haar mantelzorger kreeg, het stekje van Marcels leeuwenbekje dat bloemetjes heeft gekregen, dat de chrysantenbol die ik voor haar meenam zo mooi kleur gaat krijgen; ze is volkomen content met haar leven tussen vier muren en het kopje koffie op het bankje in de voortuin als de zon schijnt.
Waarom kan ik dat niet?
Ik werd wakker met een gevoel van leegte en voelde de zinloosheid van mijn bestaan. Ik moest me er toe zetten om de schaapjes te verzorgen, het gras te maaien, de keukenvloer te dweilen, boodschappen te doen en de plantjes water te geven. Hoe klein is mijn bestaan geworden zonder werk, zonder (klein)kinderen om voor te zorgen, zonder de drive om oude interesses weer op te pakken.
Aan het eind van de middag ging ik naar de afscheidsreceptie van een neuroloog die, 25 jaar geleden, gelijk met mij in het Hofpoortziekenhuis zijn praktijk begon.
Ik stapte er opeens weer een oude vertrouwde wereld binnen, zag (oud)collega specialisten, een zwerm verpleegkundigen van de neurologie waar ik jarenlang dagelijks de consulten deed, andere pensionado's met treurige verhalen over hun gezondheid. Van twee nog werkende internisten uit mijn oude maatschap hoorde ik over de perikelen van de fusie met het Antonius ziekenhuis en het werken op drie locaties.
Ik voelde een enorme afstand tot de tijd dat ik deel uitmaakte van dat leven, het benadrukte dat gevoel van weemoed en doelloosheid dat ik de hele dag al voelde. Ik reed in de schemering terug naar een leeg huis.
Ik droomde vannacht van het ziekenhuis en werd vanmorgen met een beklemd gevoel wakker.
En nu is de 'kinderen in Zegveld zondag' van morgen óók nog een week uitgesteld.
Wat een klaagzang, als ik dat zo teruglees. Waar is de blije versie van mijzelf, die gelukkig is met haar vrijheid om te doen waar ze zin in heeft, die wandelt, geniet van haar dieren en haar tuin, die lange wandelingen maakt met lieve vriendinnen, die zich met plezier nuttig maakt in het hospice, die trots is op het werk dat ze verzet in huis en in de tuin, die geniet van haar biertje aan het eind van de middag en die blij is dat ze de ziekenhuisstress achter zich heeft kunnen laten, de vrouw die bijna een jaar na haar allo SCT kerngezond haar gang kan gaan?
Ik weet dat die versie van mezelf zo maar opeens weer naar voren zal springen, maar hoe en wanneer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten