Het grootste deel was onkruidvrij en lag er keurig bij, maar ik leerde snel genoeg wat een enorme klus het is om het zo te houden.
Ik leerde een nieuwe techniek: zittend op een krukje wieden, dat houd je veel langer vol dan op je knieën of op je hurken.
De grond was droog maar vooral heel hard, héél anders dan in mijn bostuin.
Ik maakte kennis met de onkruidsteker, waarmee je brokken aarde met onkruid los kunt steken, vervolgens verpulver je de klonten met de hand en komen de onkruidjes los, een heel intensief klusje.
Ik kan me voorstellen dat je volledig tot rust komt als je elke dag een paar uurtjes zo bezig bent, maar je moet wel de tijd kunnen nemen om in zo'n traag tempo resultaat te bereiken!
We hebben gezellig kletsend én met engelengeduld in een hele ochtend zo'n twee m2 onkruidvrij gemaakt. De zwarte aarde die dan zichtbaar wordt geeft wel een voldaan gevoel, maar als ik op deze wijze mijn eigen tuin door zou moeten werken......
Ze spuit geen gif, maar wordt wel tegengewerkt door allerhande ongedierte: slakken, kevertjes en .... veenmollen!
Wat een monsterlijke beesten hè, het zijn insecten die onder de grond leven (zoals de naam al doet vermoeden). Ze kunnen knolgewassen kapot vreten én.... ze zijn beschermd, je mag ze niet 'mollen'!
Will brengt in de zomer nu en dan wat langs van de tuin: sla, andijvie, boontjes, courgette. Ik zal ze na vandaag met nóg meer waardering in ontvangst nemen, ik weet nu wat een noeste arbeid er voor nodig is voordat je kunt oogsten!
Na afloop zaten we nog even op het vlondertje aan de sloot in de zon met zicht op de weilanden met grazende koeien, zonder verkeersgeluiden, alleen vogelgezang en zoemende insecten.
Wat een wereldplek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten