Waar blijft de lente?

Het duurt zo lang! En dan bedoel ik niet corona en de vaccinaties waar we al maanden over sufgekletst worden, maar de lente! Deze week zag ik nog een sneeuwjacht vanuit het slaapkamerraam, daarna af en toe een zonnetje, maar er is nog steeds nachtvorst en overdag waait er een gemeen koude wind uit het hoge Noorden.

Ik loop elke dag verwachtingsvol naar achter, maar er is nog steeds geen lammetje geboren bij moedertje Claire. 

De buurman heeft gister een stel schapenmoeders met kind op het grasveldje tegenover onze gemeenschappelijke sloot in het gras losgelaten. Zó lief! Ze maken van die schattige sprongetjes rechtop de lucht in. 

Vanmorgen liep ik een Branderpadje en spotte meerdere waterhoennestjes en ik zag ook een broedende fuut, dus het gaat echt allemaal wel weer komen dat voorjaar! 

Op de grasveldjes die ik voor Pasen heb geverticuteerd, bemest en bijgezaaid is in de laatste week voldoende regen gevallen, nu hopen dat de temperatuur omhoog gaat en er iets gaat groeien (en dat dan niet blijkt dat de vogels in de tussentijd kans hebben gezien alle zaadjes weg te pikken!)

Hanneke stuurde me pas een appje uit Costa Rica met de mededeling dat Abel uit al zijn kleren begint te groeien en ze gaf me het sein dat ik los mag gaan met de aanschaf van nieuwe spulletjes. Maarten en Hanneke hebben allebei een gruwelijke hekel aan shoppen en ik ben dól op kinderkleding kopen.

Ik heb gisteravond een afspraak gemaakt om bij C&A te winkelen, ik mocht vanmiddag heerlijk grasduinen tussen al die nieuwe kleren. Tot nu toe waren de krokodillen, kameleons en kikkers favoriet (en die kan ik aan Luuk van vier nog steeds slijten), maar ik heb nu voor Abel ook wat skateshirts gekocht.🙂

Na vieren werd het buiten weer donker en begon het te miezeren, hét moment om het winterse bakrecept uit de Volkskrant van gisteren uit te proberen. Een breekbroodje van croissantdeeg met boter, kaneel en bruine basterdsuiker, dat móet wel lekker smaken straks.