Toen ik vorige week na een natte wandeling mijn wandelschoenen onderhanden nam om ze schoon te maken en weer eens goed in de wax te zetten, zag ik tot mijn ontzetting dat de hak van de zool aan het loslaten was! Ik had er al eens nieuwe zolen onder laten zetten, zodat ik nu wel moest concluderen dat ze aan hun endje waren gekomen.
Het komt er met bergschoenen nauw op aan hoe de pasvorm is, dat is per schoenmerk en zelfs per type bínnen één merk, verschillend. In coronatijd kan ik niet uitvoerig passen en proeflopen bij de Zwerfkei.
Gelukkig had ik de doos destijds bewaard (5 jaar en héél véél kilometers geleden!) en kon ik er (houd je lokale winkel in ere) exact dezelfde bestellen.
Zijn ze niet prachtig?
Ik heb inmiddels een paar hoofdstukken uit mijn nieuwe boek gelezen en ík begrijp wel waarom het zo lang geduurd heeft voordat de schrijver een uitgever vond; het is traag, plat en vulgair (hier moet ik wel toegeven dat ik een voor deze tijd opvallend preutse lezer ben) én zeer deprimerend (maar dat had ik natuurlijk wel kunnen verwachten, want ik wist dat het over een opgroeiende Schotse jongen in een gebroken gezin ging van wie de moeder een alcoholverslaving heeft).
Nu denk ík in zo'n geval: ik heb er voor betaald dus ik moet het uitlezen. Mijn literaire dochter vindt dat ik in zo'n geval mijn verlies moet nemen en het weg moet leggen met als argument: je gaat je tijd toch niet verdoen met lezen waar je geen plezier aan beleeft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten