Elke morgen maken we de vaste gang naar de schaapjes achter in de tuin en word ik vertederd door de aanblik van de drie kleine, mekkerende schaapjes, die vol verwachting op ons afrennen.
De tuin ligt een stukje van het huis achter het bijgebouw. Buiten het seizoen komen we er alleen om de schaapjes hooi en korrels te voeren en zien we ze dus weinig.
Twee weken terug viel ons een kale plek op in het nekkie van het logeerrammetje, we zagen geen afwijkingen aan de kale huid en geen verklaring hoe hij zich daar kaal zou kunnen schuren, want hij past met zijn horens niet door de gaten in het gaas of het hek.
Ik stuurde deze foto met vragen aan de eigenaar (een kenner en eigenaar van een hele kudde Ouessantschaapjes) en aan de dierenarts, die beide vonden dat ik het nog maar even aan moest kijken.
De kale plek werd nu toch steeds groter bij het arme beestje, zodat ik vandaag de dierenarts liet komen.
Hij had wél een verklaring voor de plaats van de kaalheid, het bestrijkt precies het gebied waar hij met zijn eigen horens de huid kan krabben! Hij nam huid- en vachtmonsters om nader onderzoek te doen onder de microscoop op huidparasieten. Wordt vervolgd.
Ik vroeg hem ook te onderzoeken of de dames 'met lam zaten' en ja hoor: Claire is in blijde verwachting! Ik kon het lam op de echo zien.
Gelukkig kleine Anne niet, dat is zelf nog zo'n krieltje, dat ik me al zorgen maakte hoe een bevalling zou moeten gaan!
Wat een zorg brengen die beestjes met zich mee, náást het plezier dat ik van ze heb. Als hen iets mankeert, voel ik me direct een slechte 'moeder', maar dat zal wel een karaktertrekje zijn. 🤔
Geen opmerkingen:
Een reactie posten