Er zat de laatste dagen eerder een geleidelijke verslechtering in dan een vooruitgang, dus vandaag werd hij door de dierenarts geëuthanaseerd; hij was met een paar tellen verdwenen. Ik heb hem teruggelegd in zijn bedje. Het is verdrietig, maar ik heb er vrede mee.
En toen was er dus de transformatie van zieke naar dood dier, kadaver.
Ik moest hem aanmelden bij het 'destructiebedrijf', hij moet aan de weg gezet (afgedekt, zodat passanten er geen aanstoot aan nemen) en dan wordt hij morgen opgehaald. Je mag zo'n beestje niet in je tuin begraven.
Toen het me niet lukte om hem digitaal als dood te melden bij de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland waar onze drie schaapjes met een nummer (hun oormerk) op ons adres geregistreerd staan, belde ik de helpdesk. Ik kreeg een heel vriendelijke dame aan de telefoon die mij zelfs haar medeleven betuigde, dat verwacht je toch niet bij zo'n instantie?
Verder is het deze dagen weer terug naar het oude normaal, niet wat betreft corona, maar van het winterlandschap naar de druilerig groene weilanden onder een grijze lucht. Fijn om even buiten te lopen!
Ondertussen begint in Costa Rica de school (na 11 maanden sluiting) weer héél voorzichtig open te gaan, voor de kleuters voorlopig één ochtend in de week, verder thuisonderwijs. Hier gaan Luuk en zijn Nederlandse maatje Raf Bol hand in hand (met hun mondkapjes voor!) hun nieuwe leven als scholier tegemoet in de voorgeschreven schoolkleding met zwarte 'herenschoenen'.
Volgende week mag Abel ook weer naar school, groep 4.
Maarten en Hanneke hebben hem het afgelopen jaar met thuisonderwijs de eerste beginselen van lezen, schrijven en rekenen bijgebracht.
Wat verdrietig van Harrie. Zo te lezen heb je hem in ieder geval met heel veel liefde verzorgd. Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenWat zielig Annemiek voor Harrie en voor jou. Hij heeft wel voor een nakomeling gezorgd, toch? Geniet van je wandelingen.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes 🌷