De laatste dagen samen!

Het eerste uurtje van de dag is met de jongetjes het gezelligst, ze komen dan nog rozig in hun pyamaatjes bij ons in het grote bed wat uittuilen, eten hun apekoppie, ik lees boekjes voor en ze babbelen, terwijl Luuk af en toe een knuffeltje uitdeelt.

Aan de muur in de slaapkamer hangt een grote foto van ons eigen viertal. Luuk weet heel stellig te vertellen dat dat papa, Luuk, mama en Abel zijn. Na een uurtje worden ze ballorig, is het ochtend ritueel voorbij en vliegen ze de trap op en af. 

               nog steeds nieuwe oogst! 

Vandaag wandelde ik in mijn eentje rustig naar achter naar de schaapjes, ik nam de lege kruiwagen mee, want ik had gezien dat Marcel wel steeds het gevallen hooi bij elkaar harkte, maar het steeds liet liggen; mooi moment om het even op te ruimen. Ik verzamelde moed op een tuinbank en gooide het hoopje in de kruiwagen, ik gaf ze een nieuw bosje hooi en.... moest amechtig bijkomen op de deksel van de hooikist. Gelukkig kwamen Abel en Luik toen net naar achter en kruide Abel de kruiwagen voor me naar het erf, terwijl ik aan de arm van Hanneke naar huis terugliep. Een conditie van niks! 

De laatste dagen met de Costaricanen in huis. Gister hadden we een feestelijke mosselmaaltijd. 

's Morgens hebben Maarten en Abel schooltje, al maanden lang. Het schooljaar begon in februari en stopte in maart, twee maanden later begon het thuisonderwijs door corona, niet via internet, maar geheel door de ouders met werkbladen. Het is Maarten en Abel gelukt om (naast rekenen,science, knutselen en gym) alle letters te leren lezen en schrijven, zodat Abel nu de eerste Spaanse zinnetjes kan lezen. Chapeau! Als ze ingespannen bezig zijn, mogen we ze niet storen dus ik heb geen foto van hun noeste arbeid! 

Ik heb vanmiddag heerlijk met ze zitten puzzelen en knutselen, wat heerlijk die mannetjes nog even om me heen.

Vrijdag vertrekken ze!